eksik

Saymam gereken günler iki elimin parmaklarına sığıyor, tek şans bu.

hızla çanta hazırladık, bu kez tek kişilik, kendimizi hazırlamak eminim çok zaman alırdı, denemedik bile.

birileri gider, birileri kalır ya hep.

ardından bakakaldım bu kez ben.

döktüğüm sulara, gözlerimden yaşlar karıştı sonra, zaman su gibi akıp gitsin, on gün sonraya uyanayım diye.

biz daha önce hiç ayrılmadık, hiç ayrı uyumadık, hiç bu kadar çok kilometre girmedi aramıza, bu kadar uzun müddet.

mutfaktan içeri sesleniyorum mesela, uykumun arasında konuşuyorum ya da. kendi kendime konuşurken yakalıyorum kendimi, "bardağı uzatır mısın?" diyesim geliyor.

bütünlüğüm bozulmuş gibi.

evde tek başına kalmak, kapıyı kilitlemek falan mesele değil yani.

Fotoğraf: Deviantart