adres değişikliği

Sevgili çatı katı deniz gören ev,

Hayat ağzından çıkan hiç bir cümleyi kaçırmıyor, kaydediyor, kaybetmiyor bilirsin. Eğik tavanı ilk kez gördüğümde, heyecanla "ben burda yaşamak isterim yaaa..." dediğimi de duymuş olmalı.

Doğduğum semtte olması nasıl güzel bir rastlantıydı hem.
Üzerimde beyazlar varken, kucağında aldı beni senin eşiğinden geçiriverdi. O günden sonra, yaklaşık 15 tane 30 gün boyunca, bu çatının altında yaşadı bizim minik ailemiz.

Önce evim oldun benim.

Ne istersem yapabilirdim, kuralları ben koyardım, kural koymayı da sevmezdim, istediğimizi yapardık, istediğimiz saatte. Nereye gidersek gidelim döndüğümüz yer. Duman'ın söylenerek açtığı kapı...

Rengarenk perdeler giydirdim sana, bir de mor menekşeler...Evleri yaşatan insanlardır ya, bizimle nefes aldın, gülümseme yerleşti yüzüne sanki. Reçel kokan, yeni yapılmış kek kokan, lavanta kokan bir ev oldun.

Ne kadar yorgun olursak olalım, soframız oldu sende, ocağımız tüttü. Kahvaltıları aksatsak bile, bunu es geçmedik.

Aşık kişilerin, günlük hayatla ilgili, birbirlerinin hiç de bilmediği alışkanlıklarını öğrenişini izledin.

Pek güldürdüğümüze eminim seni, telaşlarımızla, neşemizle, hevesimizle...
Sen de şaşırttın beni, gecenin bir yarısı bile, patır patır sesler üzerimde, sabah vakti penceremde. Ben, martıların ayak seslerine, Duman'sa şarkı söylemelerine, başta biraz çekindik ama hemen alıştık.

Sonra ben o ev oldum, biz o ev olduk sanki, pek çok sevdik.

Kim demişti "dünyanın en sıcak ama en zor ısınan evi" diye... Kırılmaca gücenmece yok, işte bu yüzden Hıdırellez'de başka bir ev dilemiştim ben:)

Kabul oldu dileğim, hem çok mutluyum, hem de buruk.

En çok Duman üzülecek sanıyorum, çatıda serserilik etmeye ne çok alışmıştı. Kediler en çok tavanarasına yakışmaz mı?

En çok da Salacak özleyecek, bizim kadar özenle seven kaç kişi vardır onu burda?

Ve ben en çok, yürürken duyduğum tahta gıcırtılarını özleyeceğim. Kaç kez böyle bir evde oturacak kadar şanslı olursun ki hayatta? Mayıs ışığının ve yaz ikindilerinin hiç bir eve bu kadar yakışacağını sanmıyorum.

Duvarında, sevgilim yokken attığım çentikleri, mor fırça izlerini, doğumgünü için yazdığım yazıyı, kapıda kocaman posteri -bir arkadaşım ev değil kafe zannederek gelip geri dönmüştü-, bırakıyorum. Yemek kokuları, kedi tüyü, bolca mutluluk, her biri diğerinden özel anıların izleri sana kalanlardan...

Kim bilir, bizden sonra oturanlar, sessiz kalıp dinlediklerinde, duyarlar belki bıraktığımız sesleri..?

Dilerim, onlara da bize verdiğin kadar mutluluk verirsin...

Ve de Belediye'nin gerzekçe planları arasında kaynamaz, uzun yıllar bıraktığım yerde, bıraktığım gibi kalırsın.

Sevgili, torunlarıma bile göstermek isteyeceğim, daima yüzümde bir gülümsemeyle hatırlayacağım,

aşkımızın, emeğimizin, sevgimizin, en yakın ve yegane tanığı evim,

Hoşçakal!