Evvet, bir süreci yaşamaya başlayınca, etrafınızda da benzer durumları yaşayanlar ilginizi çekmeye başlıyor. Hamileler ayrı bir alem. Ayrı bir dünya.

Mesela; "
Hoop gribal bir durum atlattım. Ama daha derin bir sorun olduğu çıktı ortaya. Şimdi hafif doz ilaçlarla toparlamaktayım. Tıp ilmi öyle bir şey ki, insanın doktorlara böyle kalbini açasıp hediye edesi geliyor. Dün gece, rahaat ve deliksiz bir uykuyla dinlendikten sonra, sabah gözlerimi açtığımda, içimden doktoruma dua ettim.

lost'a güzelleme

Az değil 6 yıl olmuş. Biz en başta izlemiyorduk. Başlayalı 3 yıl oldu yani. Evlendiğimiz ilk yıldı -teyteytey yaşlandık-, böyle bir telaş, evde minik ekran bir tvmiz var, ekranı ondan bile büyük laptopumuz. Televizyonumuzun anteni sevdiceğimin icadı, garip kablolardan oluşuyor, ayrıca havaya ve keyfine bağlı olarak ayarlanan kanalları çekiyor. Ve tabi kanal değiştirmesek çok daha iyi oluyor. Bu durumda cnbce'nin en iyi olduğu konumda bırakıyor ve değiştirmiyorduk. İnternete gelince; çatıya mucit sevgilimin taktığı bir aparatla yakalıyoruz. Yağmurda çatıda kedi kovalıyordu kahramanım benim. Dolayısıyla indirmek mümkün değil. İşten eve dönerken uğradığımız filmciden ilk sezon cdlerini alıyoruz, sonraki bir kaçını arkadaşlarımızdan falan topluyoruz. Başlıyoruz izlemeye.

Oooooo. Sabah oluyor izlerken. Bizim için çekirdek çitlemek gibi bir şey haline geliyor. Bir sürü de bölüm birikmiş oh ne ala! Bekleme derdi yok. Neredeyse ihtiyaç molaları dışında mola vermiyoruz. Birimiz uyuyakalacak olursak -hayır izlerken değil elbette- diğerimizden söz alıyor "sakın bensiz izleme tamam mı, sen de bırak şimdi kapayalım" şeklinde. Anlaşma yapıyoruz böylece. İşe uykusuz gidiyoruz. O zaman homeoffice değilim, ki zaten hiç çalışamazdım lost manyaklığı içinde. Ben ofiste, ilk müsait anımda, o gece izlediğimiz bölümlerle ilgili teoriler üretiyorum, türkçe-ingilizce forumları deli gibi okuyorum ve üşenmeyip derliyorum, sevdiceğime aktarıyorum. (asistan sevgiliyimdir), o bu konuda konuşmayı benim kadar sevmiyor, bana kalsa sabaha kadar lost konuşabilirim. Referanslar hep dinler tarihi, mistizm, kabala, mitoloji gibi şeylerden, ki benim en ilgimi çeken konular.

Benim için lost, o eğik tavanlı, tahta zeminli deniz gören evde, en güzel ısınan odada yorganın altına kıvrılmış iki sevgili saaatlerce izlediğimiz günleri hatırlatıyor. Kendimize eğlenceler icat ettiğimiz...

Keşke hiç bitmeseydi. Bu gerçekten televizyonculuk fenomeni mi dersiniz, nasıl anlatılır bilmiyorum, acaip bir şey. Kesinlikle mükemmele en yakın bir işti. Karakterler, cast, hikaye, kurgu, mekan, ışık, müzik, görüntü yönetmeni, montaj vs vs ... Her açıdan eksiksiz, harika bir şeydi. Dizi demeye dilim varmıyor. Daha acaip ve diziler üstü, televizyon üstü bir şey. Sanırım sonu her ne olursa olsun, küseceğiz, beğenmeyecek bir şey bulacağız, çünkü bu başka bir olay, başka bir bağlılık. Kesinlikle izlemeyen kimse bunu anlamaz. Sadece sonu merak edilen bir dizi değil. Başka bir şey, bir dönem sona eriyor. Benim için 3 yıl kadar bize eşlik eden bir arkadaş. Hani en sevdiğimiz ve çocukluğumuzda iz bırakan masallar, kitaplar vardır ya, onlar gibi. Bana hep bu zamanları hatırlatacak.

Bütün bunlar nedeniyle, son bölümü benim için sadece bir son bölüm değil. Bir töreni, bir kutlamayı, bir partiyi, içten bir teşekkürü ve tabi bir vedayı hak ediyor. Kesinlikle özel bir gün olacak o gün ve özel bir şekilde izlenecek. Pürdikkat ve rahatsız edilmeden.

İşte böyle. Bir klişeyle kapayalım şimdi; "all good things come to an end."

aslında zor

Bir gün böyle bir blog açacağım; "aslında zor."
Ben neşeli anları, mutluluk verici hatıraları çokça kaydederken, üzücü olayların uçup gitmesini tercih ediyorum galiba. Sessiz kalıyorum. Belki bu yüzden laylaylay "ay çok pozitifsin" bir görüntüm var blogda, çünkü güzel şeylerden bahsediyorum veya komik şeylerden:)

Derya'ya hep şaka yollu bu cümleyle takılırken; son iki gün gerçekten "aslında zor" olup olmadığını düşündüm. "Hassas bir dönemdesin, bebeğin hissediyor, kendini üzme"lerin faydası olmuyor. Hayat böyle bir şey. Ayrıntıya gerek yok, bazen gerçekten bazı şeyler herkes için olduğundan daha zor olabiliyor benim için. En yakınınızda olması gerekenler savaş baltalarıyla size doğru gelebiliyor. Siz savaşa en bir hazırlıksız haldeyken, tam da barış çubuğu tüttürürken. Bazı şeylerin bin yıllar geçse de aynı kalması, insanların değişmemesi. Devamı biraz gözyaşı, biraz öfke. Hepsi geçince kalansa biraz baş ağrısı, gittikçe küçülen, şu saatlerde bir minik düğme olarak kalan. Bir kaç saate tamamen yok olacağını umduğum. Ve tabi yaşananları tortusu dersler, bizi büyüten, daha iyi insanlar yapan.

İyi ki bütün bunlar olurken, sarılıp ağlayabildiğim, bir şey anlatmasam da beni anlayan, üzülmeme saygı duyan biri var. Belki o olmasa, benim sevgilim olmasa gerçekten "aslında zor" olurdu.

/
Lost lost lost! Masal artık bitiyor. Son bölümdeki gözümüze sokulan ve "bakın 6 yıl önce herşeyi biliyorduk" flashback'i yersizdi. Biz o kısmı zaten çok net hatırlıyoruz. Umarım sonu güzel olur ama bundna pek ümitli değlim, çünkü ne olursa olsun kusur bulacağız gibi geliyor.

Bu arada, ekşisözlükteki şu yorum beni gülmekten öldürdü-henüz izlememiş olanlar için süprizbozan var-: http://sozluk.sourtimes.org/show.asp?id=19027363

/
Teknolojinin nimetleri, pek çok boyutlu ultrasonlar. Ay kraterine benzeyen bir yerde, uyuyan uyanan boksör gibi yumruk yapan, sanki boşlukta hareket eden bir minik adam. "Sağ elimde beş parmak, sol elimde beş parmak say bak say bak saaay bak" diye bir çocuk şarkısı günlerce dilimden düşmedi. Parmaklarını saydık beraber. Bir mucize, gözlerimizin önünde. İlk defa o kadar duygulandık. Sahiden içimizde kelebekler. İnanmaktan, bilmekten daha öte bir şey bu. Ve çok neşeli.

/
Robotlu üstler bakıyoruz, neşeli uyku tulumları, zürafalı battaniyeler. Gitsin barbieler, tokalar, gelsin legolar, korsanlar.

/
İsim konusu hala çok karışık, evet bir kaç şey var aklımızda. Asıl komik olan koyulan isimler, internette veya kitaplardaki isim önerileri. Bu konuda bomba bir yazı yazmak istiyordum ama adım herşey muhalefet blogger'a çıkacak, birileri üzerine alınacak, haftalar sonra -okunmayacak kadar uzun ve lüzumsuz- yanıtlar yazmaya kalkacak diye yazmıyorum. Kimse buna hazır değil:)

/
Bu maç olayı gerekeni yaptı. Evet birileri onunla o kadar meşgul oldu ki, gerçekten olan biteni o gürültüden duyamadı. Yani futbol yine amacına hizmet etti.

/
Arabalar şahane, rengarenk, ben de binerim diye bakıyorum, capcanlı renkler acaip şeyler. Bu konu bizim için pek mühim, çünkü dere tepe hep beraber gezebiliriz diye düşünüyoruz. Bazı şeylere karar verdik çoktan, böylece alma zamanı geldiğinde, vakit ilerlediğinde, kısa bir sürede halledebileceğiz.

/
Bu arada deryik hanım şekerparemle şahane bir eminönü gezisi. Bir insan her yeri mi bulabilir, ne lazımsa nasıl bilebilir? Dehşet eğlenceli şeyler var. Biberon stoğuna bile başladım. Çok mu temkinli gidiyorum ne?

/
Öyle bir "analık babalık" havalarına girmedik. Heyecan duyuyoruz çok, hayaller kuruyoruz, merak ediyoruz. Ama neşemiz aynı, aşkımız aynı, savruk hallerimiz aynı.

/
Alışveriş yaparken gördüğüm ve elindeki kitaplar üzerinde sohbete başladığımız cici psikolog kadına bile orada ayaküstü okunacak kitap sorduysam, buna ne denebilir artık bilemiyorum:)

/
Başka... Yürüyüşler, güzel yemekler, değişen bedene uygun kıyafetler, hayaller, heyecanlar, çeşit çeşit neşeler, güzel filmler, çokça kitaplar, zevkli çeviriler, vapura binmeler, dualar ve şükürler...


Ve hayatımdaki güzel insanlara; telefonda sağlığımı soranlara, üşenmeyip gelenlere, heyecanımı paylaşanlara, bana o çok istediğim kotu bulanlara, çatlak patlak olmayayım diye kremler gönderenlere, iyi dileklerde bulunanlara, seve seve ablalık edenlere, beni şımartan, sevgisini hissettiren herkese içten bir teşekkür...

anneler günü

Anneler günü tamam, hep birlikte eğlenelim. Ben bile duygulu anlar yaşadım. Sevgili sevgilim kutladı böyle bir şaşırdım, öğlen babam aradı, o da değişik bir duyguydu. Bir kaç cici arkadaşım beni de hatırladı. Ki elbette ki beklemiyordum. Böyle enteresan hisler. Daha pek erken tabi, herşeyi vaktince hissetmek ve yaşamak en güzeli.

Ama bu abartıyı anlayamıyorum. Hani anneler çocuklar güzelce yemek yiyelim, annemizi bir gün olsun şımartalım güzel bir şey. Fakat bu aşırı tüketim hali saçmalık. Bir kere neden anneye meyve sıkacağı ve benzer mutfak aletleri alınıyor? "Al şunu anne de bana daha super yemekler yap". Kadınların tek istediği tek taş mıdır? Kadınlar alışverişi delisi gerzek mahluklar mıdır? Annecikler hep "zahmet etme evladım" mantığındayken bu saçma-savurma hali ne derece anlamlı?

Ayrıca anneler günü boyunca rastladığım birbirinin aynısı arabesk anneler günü yazıları nedir:

"Herkesin annesi başkadır ama benimki bambaşkadır. En güzel dolmayı o sarar. Yıllarca okula giderken bana kahvaltı hazırladı. Bir gün olsun bir şeyimi eksik etmedi. Terkedildiğimde onun göğsünde unuttum acıyı. Konuşmadık ama hep bildi. En büyük kavgalarımı ben onunla ettim, aslında onunla değil kendimle didiştim. Umarım bir gün onun kadar iyi bir anne olabilirim" falan filan. Direk iclalaydın.

Ayşe arman ekolü var: "Annem çok güçlü bir kadın. Ben ilk erkek arkadaşımı ona anlattım. Benimle herşeyi konuştu, o yüzden hiç korkmadım, hiç tedirgin olmadım. Olduğu gibi anlattı herşeyi... Neyse ve nasılsa... Ve yine onun sayesinde 'kendi ayakları üzerinde durabilen' bir kadın oldum". Kendi ayakları üzerinde durmak klişesini bir gün ayrı bir başlık altında inceleyeceğim.

"Benim annem melektir. Beni 9 ay karnında taşıdı. Gece hastayken başımda bekledi. Cennet anaların ayakları altında diye boşuna söylenmemiş. Ben de bu mübarek günde, anneme bir çiçek alacağım. Tabi o daha fazlasına layık. İyi ki varsın annem." Ilımlıislam ekolü.

"Artık iki annem var. Ne mutlu bana..." Yenigelin ekolü.

Bu örnekleri daha çoğaltabilirim. Maksat annelerin için oymak mı anlamıyorum. Ama bana özellikle komik gelen, edilen hizmet üzerinden duyulan minnet. Anne annedir nokta. Dolma sarmayı bilmeyebilir.

Büyük harflerle yaşanan herşeyde bir samimiyetsizlik. Ayrıca onu da bayram ziyareti korkunçluğuna dönüştürmek, sabahtan kadının annesine, akşama doğru yemeğe adamın annesine gitmek falan. Komik işler. Gene kadınlara eziyet. Şehit annelerine, annesi melek olanlara üzüntü...

Onun yerine anne çocuk çimlerde yuvarlanalım, ananelerin, babanelerin elini öpelim, yanaklarını sıkalım yeter. Olmaz mı?

Not: Hediyemizi aldık mı?




ahırkapı 2010

Bu ne saçmalık. Geçen seneki düzenli ve terbiyeli kalabalık, iğrenç alkolik ergenler topluluğuna dönüşmüş. Tamam o zaman da bir saatten sonra kaykılanlar olmuştu ama belli bir sınır içerisindeydi, kimseye rahatsızlık verecek bir şey yoktu. Kimi köşesinde kendi kendine içiyor eğleniyor, kimisi dolaşıyor, kimisi ıvır zıvır yiyor vs. Gayet medeniydi. Geçen seneki, kuyruğa neden olsa da mantıklı olan kupon uygulaması, "biraaabiraabiraaa 5 liraa" rüküşlüğüne dönmüş. Geçen yıl bayağı bir konser dinlemiştik, bu yıl gürültüden başımız tuttu, her tarafta detone sesler, aptalca gıygıylar. Hani masanıza gelip keman çalmak için bikbikleyenler veya "ablaya al bi gül" diyen çiçekçiler gibi. Alkolle bir sorunum yok, edepsizlerle ve bokunu çıkaranlarla var. Nasıl bir gerizekalılıktır yapış yapış durarak bira içmek, plastik bardakta şarap içmek ve elindeki anlamsız tefi çıkkıdı yapmak. Ve bütün çöpleri yere atmak. Ne zevk alıyorsunuz? İğrenç bahar şenlikleri gibi desem o bile değil, azıtmış menopoz teyzeler, varoş abiler, görgüsüz ve açık havada göbek atma özgürlüğüyle delirmiş kızlar var. Ve herkes deli gibi bu kaosu fotoğraflıyor. Facebook'un da canı cehenneme ya. Gayet de tacize açıktı ortam. Hepinize geçmiş olsun. Yılbaşında taksim neyse, ramazanda sultanahmet neyse öyle bir şey olmuş. Nasıl bir avamlık anlatamam. Ve mantıksız! Hıdırellez bu! Allah aşkına hızır kim, olay ne, neyi temsil ediyor, neyden ötürü kutlanıyor, tamam beyin ölümünüz çoktan gerçekleşmiş ama nedir yani bu "açıkhavada alkol, hadi koş" manyaklığı! Ben normalde alkol yasağından yana asla değilim. Ama bu topluluk da gerçekten iğrençti. Nedir boyunuz mu uzadı noldunuz? Olay alkolse, deryik'in dediği gibi, al iki bira, aç ntv'yi, ahırkapı canlı yayın iç evinde efendi efendi. Geçen yıl en azından standlar falan düzenliydi, yok bu sefer yürürken önüne çıkan efes dağları ve "biracılar buraya 5lira5lira" aynen "seda sayan da buradan giyiniyor" tonuyla hem de. Nasıl bir düzensizlik, fırsatçılık, embesillikti anlatamam. En komiği de zaradan katkat etekler bulup giymiş çakma çingenelerdi. "Herkes bir günlüğüne çingene olacak" olayı. Solaryum güzelleri. Dün "pisler, camımı kirletme pis çingene çocuk"tu, bugün "ayyy ne şirinler ne gamsızlaaar" oldu.  Kızlar resmen hani böyle fasılda veya kına gecesinde normal birine benzeyen ama sonra içinden canvar çıkan ve masaya çıkıp dansözle sapıtan ve içkiyi başka bir yeriyle içen kızlardı. Neredeyse hepsi.

O biraları için için için ve o iğrenç tuvaletlere giremeyin, sıra beklemek zorunda kalın, idrar torbanız patlasın.

Bu arada, biz o kalabalıkta deryik'im şekerparemle karşılaştık. Yok doğrusu, o beni buldu. Kendisi sevdiceğimden sonra tanıdığım yön duygusu en gelişmiş ve tarif yeteneği en yüksek insan. Ahırkapının ona anlattığım gibi çıkmadığı için üzüldüm biraz. Ama bolca kahkaha attık, biraz dedikodu attık, sarıldık. Havai fişek bile gördük.

Ve ben devasa dilek resimleriyle dolu kağıdımdan gemi yaptım, denize attım. Yüzdü bile:)

Seneye görüşürüz efendim. Elbette başka bir yerde.

Bir de bugün bizim için mucize değerinde bir gündü. Detaylar daha sonra.

pırıl

Pırıl;
Ailemizin yeni üyesi.
Gördüğüm en karizmatik makine. Bulaşık olayından kurtardı bizi. Yaşasın.

Hamilelik durumlarına gelince, bayrağı devraldığıma göre bir miktar yazmalıyım;
Herşey tıkırında. Hayatımın en değişik dönemlerinden biri. İlk zamanlar alien gibi hissettim doğrusu :) Sonra alışma hali. Bir mucizeyi hemen kabullenmek kolay değil ki. Henüz öyle bir üçüncü gözümün açılması durumu yaşamadım. "Anneler hisseder, herşeyi biliyorum, cinsiyeti rüyama girdi" veya "Babası canımız çilek çekti" halleri olmadı. Daha ziyade; bir neşe, heyecan, merak, bir zıpzıplık.

Elimin durumu yer yer zorladı. Onda da sevdiceğim elim kolum oldu. Şimdi daha iyi, dinlendikçe düzeldi. Onun dışında pek farklı bir durum yok. Uyku atakları vardı, giderek azaldı.

Hayat güzel. Okul tatilinde gibi bir hal. Telaşsız hazırlıklar. Gün içinde çıkıp yürümek. Sayfiyedeki yaşamlar gibi bir hava. Tıktık önümüze açılıveren kapılar, hooop balonlar, havai fişekler.

Kilo durumum iyi gidiyor, bundan memnunum. Yokuştan yuvarlanmak istemiyorum pek. Yine de Ebru Şallı diye birinin olduğu bir dünyada hayat zor tabi.

Pek bir şey okumam sanıyordum, ama okuyorum. Çok da faydalanıyorum. İnternet pek bir karmaşık. "Ah onu hissettiğimden beri hayatımın anlamı değişti." "Babası da pek düşkün bir dediğimizi iki etmiyor" "Bugün dizdiği binbirinci küpün üzerine çiçek resmi yaptı."dan öteye giden çok az günce var.

Bunun yerine güvenilir yazarların ve/ya konuda uzman kişilerin kitapları daha zengin. Hamilelik zaten doktorun önerileri doğrultusunda davranılacak, pek de müdahalemizin olmadığı bir süreç. Laylaylom. Sonrası için, özellikle ilk bir yılı ilgilendiren, bakım, sağlık, gelişim vb konularda okumalar yapıyorum. Evet şimdiden:) Ben her şeyi abartırım. Bir yazara takar kitaplarını patlayana kadar okurum, ilgi duyduğum bir konunun hakkında bir şey kalmayıncaya kadar elime geçen her şeyi ezberlerim. Abartırım özetle:) Yeni merak konum da bu olduğuna göre, çokça okumam kaçınılmaz aslında.

Ece Arar'ın kitaplarını kesinlikle tavsiye ederim. Çokça faydalandım ve beni başka okumalara da yönlendirdi. Zengin, derin ve sakin cümleler. Sahici. Sanırım en iyi tanımlayacak kelime bu; sahici. Mükemmelmiş gibi yapmayan, kusursuzmuş gibi yapmayan, herşey çok basitmiş gibi yapmayan. Çok iyi tanıdığınız ve güvendiğiniz birinin çay eşliğinde size samimi bir şekilde deneyimlerini, kaygılarını, duygularını anlatması hissi. Öyle ki, onu iyi tanıdığınız veya hatta sizi iyi tanıdığı duygusuna kapılarak, ona kalbinizi açmak istiyorsunuz. İyi ki var.

İsim konusu çok komik. Kızılderililer mesela bir müddet bekler, çocuğun karakteri kendini belli edince ona uygun adlar verirlermiş. Biz kedilerde bunu yapıyorduk :) Ben telaşla isim koymak isterken; sevdiceğim "dur bakalım bir, tanıyalım nasıl bir şey" der ve sonra süper isimler bulurdu. Benzer bir durum yaşayabiliriz:)

Kocaman battaniyemi tığ kullanamam sonucu askıya almıştım. Örgünün elimi yormadığını keşfettim. Film izlerken minik bir hırkaya başladım, bitiyor neredeyse. Minik minik minik. Hızla tamamlanması en iyi yönü tabi:)

Kitaplar konusunda güzel bir arşivim olmaya başladı. Peki ya, bu konuda izlenebilecek belgesel vb önerileri olan var mı? Çok sevinirim. Okurken dikkatim eskisinden çabuk dağılıyor.

---


Meraklısına not: Bu blogu yorumlarına dek defalarca okuyup, hayalet hayalet gidip dönenleri ve sahibi oldukları blogları o sayaç programlarından biriyle görebiliyorum, çok eğlenceli.