gece

Geçen akşam ben uzun zamandır ilk kez çocuksuz halde gece dışarı çıktım. Markete değil, alışverişe ya da çocuklarla ilgili bir şey için değil; konsere gittim. Mfö hem de.

Bu benim için büyük bir şey, çünkü ben bebeklerimin ikisi birden bırakıp bir yere hiç gitmedim. Uyuduklarında iskeleye kadar indim, alışverişe gittim ama hepsi birkaç saatlik şeylerdi ve birinden biri uyur durumdaydı. Çocuklara yine babaları baktı elbette, iskeleden deniz taksiyle uzaklaşırken üçüne bakmak çok şirindi. Uyuyacaklar mı, ne yapacaklar hiç endişe etmedim.

Konser Mfö’ydü işte. Hiç yaşlanmayan, sadece yaş alan adamların şarkıları… Ezbere bildik. En yakın arkadaşlarımdan biriyle buluştuk, çocuklardan konuşmadık hiç, planlarımızdan hayallerimizden bahsettik. Şarkılara bağır çağır eşlik ederken, sanki temize çektim bir şeyleri. Ben o şarkılardan buldum yolumu çoğu zaman, o gece daha da farklıydı. Bu benim her şeye fazlaca anlam yüklememin dışında bir şey… Geçen yaz, yeni evi, yeni işler, ikinci bebek, başka telaşlar, yeni kararlar. Hepsi karar buldu, tamam oldu sanki o gece.

E tabi garipti de, yalnız olmak. Elimi kolumu koyacak yer bulamadım, gökyüzüne, insanlara iki kere baktım, hayata baktım. Gençlere…  Sahiden çok garip çocuklu hayat, yıllardır söylediğim “kovuğunda yaşayan deli” deyimini tam olarak kullanabilirim.

Ve bin yıllık şarkılar, eskimemiş. Sonra kulis, sandıkta biriktirilecek anılar, çocukların adına imzalattığım bir albüm, sımsıkı bir sarılma ve bulut bulut gözlerim…

Ne diyordu şarkı, işte öyle;

“…saçımızdaki beyazlarla daha da güzeliz şimdi.”