gaiman

"have you ever been in love? horrible isn't it? it makes you so vulnerable. it opens your chest and it opens your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. you build up these defenses, you build this whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life. you give them a piece of you. they didn't ask for it. they do something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn't your own any more. love takes hostages. it gets inside you. it eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like 'maybe we should be just friends' turns into a glass splinter working its way into your heart. it hurts. not just in the imagination. not just in the mind. it's a soul-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. i hate love”

-neil gaiman-

---


böyle dio kaçık adam, güzel bir kaç gün, sakin, huzurlu, Da Vinci'nin şifresini izlemek-nihayet, 2 cd olduğunda genelde cd değişiminde uyuyakalma hali, "ehi bu film tek cd uyumazsın hem" diye dalgaya konu olmak, gene de uyuyakalmak, üstelik film de sarmıştı, ama ev sıcacık, battaniye süper, teni ısıtan sevgi anlatılmaz, ben uyumayayım da kim uyusun:)? ...Vee Need For Speed Carbon oynamak, virajları alamamak, pek de becerememek, saatlerini ps2 oynayarak geçiren sevgiliyi anlamak, yeni bir iş, takım elbise telaşı, nasıl ütülicem kaygısı, sonra dün gece; istanbul'da olmanın güzelliği, gece yarısı olsa bile, bi' adım ötede, sevdiğimiz büfe, birer sosisli, kız kulesi manzarası, Duman'ı gezdirme neşesi.

Fotoğraf: deviantart

yağmur yağmur

haftasonu, gez-toz, kadıköy, bahariye, baylan'a gideliiim, ps2 oynarken sabahlayan sevdiceke trip yapma, yağmurda çatıda gezen yaramaz kedi, blog yazmak eğlenceli bşy mi denemek, yağmur yağmur, battaniye altında kitap okumak, neskafe içmek, iyi ki çorba diye bir şey var, bu kış üşümüyorum ben, yemek kokan ev, bu kedi iki saattir nerde gezmekte merak, örgü örgü, iki ters bi düz, mor mor yünler, yumuşacık, sıcacık, soba karşısı zevki, pastırma yazının da bitişi, artık kış, en sevdiğim mevsim, kat kat giyinip yürümek, haftasonu kışlıkları indirmek, anıları toplamak, bir kutuda, fotoğraflar, biletler, yazılar, notlar, anı biriktiriciyim ben, ayak izi kaydedicisi, sonra havada buhar yapan nefesin, cama kalp çizmenin mutluluğu, tembellik yapmanın dayanılmaz hafifliği...

böyle bir kaç gün.

sesdeneme

Ses deneme…

Bir… Kiii…

:)

Arşivdeki yazılarımı düzenledim, bir isim aldım, şablon, renkler seçtim.

Yeniden basmaya başladı klavyeye parmaklarım.

Evet ben de blog yazarı oldum:)

son-bahar

Photo: Deviantart

Yaz bitti! Geçen gece, Beşiktaş’ta, eve dönerken, yerde sarı bir yaprak gördüm.


Sonbahar!


Hüzünlü falan değil benim sonbaharım. Yaz sıcağında elime alamadığım örgülerime kavuştum yeniden. Film izleme mevsimim başladı. Kafayı yormayan sabun köpüğü filmlerden, “sanat” filmlerine geçiş. Sıcak öyle bir şey ki, insanın beynini sulandırıyor sanki, izlediğini anlayamıyorsun, ne yersen ye ağır geliyor, yığılıp kalıyorsun. En sevdiğim mevsim bu. Elimden gelse, kavanoza koyar saklarım, canım çektikçe çıkarıp yaşamak için. Ya da yaz gelince, sonbahar olan coğrafyalara göç ederim. Hem evi daha birçok seviyorum şimdi, hem sokakları. Yağmur bulaşmış kaldırımlara, daha ne isterim. Gıcırdayan tahtalarıma daha da yakışıyor bu havalar. Kapüşonlu bir şey buluyorum mor, onu giyip çıkıyorum. Soğuk havalar için çorbalar öğrendim bile, (hem ramazan da kapıda) üstünden duman çıkan, mutlu ev demek olan çorbalardan. Sıcak çikolata içeriz artık geceleri, dondurma yemek yerine.


Bu hafta yolculuğumuzda bir de hırkalar ekledik çantamıza. Duman bile daha hareketli bugünlerde, en serin köşeyi kaparak saatlerce uykuya yatmıyor artık. Bienal başladı. Tiyatro sezonu açılmak üzere. Sanat tarihi kitabı okumak için de iyi bir mevsim.



/
Tavsiye: Tatlı keman sesi eşliğinde, kadın portreleri, mutlaka görmelisiniz! Gözleriniz, siyah, Asyalı ya da Avrupalı olmayan her hangi başka bir ırktan kadın ararsa, şimdiden uyarayım, bulamayacaksınız . Yine de güzel bir kolaj, sevdiğiniz birkaç ressamdan örnekler görebilirsiniz.



Şahane sahiden.“Woman in Art” : http://www.youtube.com/watch?v=nUDIoN-_Hxs

ankara

İkindi ışığı saatlerinde uçaktaydık biz.

İnanılmaz keyifliydi. Ve ben anladım ki, havaalanlarına bayılıyorum. Sevgilim, check-in yaptırırken, bir sürü havaalanı görmeyi diledim içimden. Çok gezelim istedim.

Uçuştan bir saat kadar önce alanda olduğumuz için, elimiz cebimizde gezdik tüm havalimanını. Sürekli o şaşkınlık ve mutluluk çığlıklarımdan attım. Ne çok insan, çantalar, yetişme çabaları. Ya da tam tersi, saatlerce uçak saatini beklemekte olduğundan banklarda uyuyanlar, yere uzanmış diz üstü bilgisayarıyla internette gezenler. Paşabahçe bardakları gibi sıra sıra dizilmiş hostesler. Ki bence çok matraklar, ifadesiz yüzleri ve “nikâha giden görümce” topuzlarıyla.

Uçtuk işte biz, bu kez;

Ankara’ya…

Evet, susuz Ankara’ya bu dönemde gitmek delilikti biraz :) Herkes, Ankara’dan bir yerlere giderken, (ki belediye başkanı bile “tatile gidin” demiş ya) oraya doğru gitmek. Ama biz suyun kaynağına gidiyorduk.

Nikâh şahidimiz olan parlak fikirli dostumuz çağırmıştı... Kocaman bir su deposu bulunan evinde, pek bir su sıkıntısı çekmedik doğrusu. Kendisi küresel ısınmayı çoook önceden görmüş de bir su dükkânı açmış bulunmakta :) Önceden sinek avlarken, artık gece yarıları bile su siparişi alıyormuş.

Şaka bir yana, şehre çok acıdım. Zaten gri, zaten sisli. Kuş bakışı üzerinden geçerken bile, hani Google Earth gibi izliyoruz ya uçaktan, bir duman bulutu sanki. Bir de sular kesik. Şehir sanki kocaman bir çöplük. İnsanlar gergin ve sinirli. Kokuşuk dersem ileri gitmiş olur muyum? Toz, toz, toz ve milyarlarca küçücük sinek, yürürken gözünüze kaçmaları an meselesi.

Hafta sonuysa ve İstanbul’daysan, yapacak şey sınırsızdır. Sahil kenarına inip çekirdek çitlemek bile bulunmaz bir neşedir. Üstelik bizim sahilimizde Kız Kulesi manzarası da var :) Bir çıkıp yürürsün sıkıntın dağılır. Hele camdan bakınca deniz görmekten hiç söz etmiyorum bile.


Cumartesi’ydi, Ankara’daydık ve yapacak hiç bir şey yoktu. Öğle sıcağı geçtikten sonra çıktık yürüdük. Yürüdük, gezdik, sokaklar, birkaç tarihi yapı… Soğuk binalar. Bürokrasinin yavaşlığına çok benzeyen bir insan kalabalığı, yoran bir hava, insanın enerjisini tüketen, sıkıcı bir düzenlilik hali, simetrik sokaklar; birbirinin tıpkısı, ayırt edilecek bir farklılığı olmayan. Ha bir de anlamsız heykeller, susuzlukla dalga geçer gibi akmaya devam eden fıskiyeler… Hepsi bu. Yürürken tahmin etmeye çalıştık, “bu insanlar dışarı ne yapmak için çıkmışlar acaba?” Mesela yürüdükçe hep aynı ya da çok benzer yerlere çıkıyorsun, bir sokak keşfetmek mümkün değil, biz Kocatepe Camii’siyle üç, sahaflarla iki kez karşılaştık birkaç saatte, dahası aynı kokoş ablayı da gezi boyunca birkaç kez gördüm, çok farklı yerleri gezerken üstelik. O an içimden kaçmak geldi :)

Ankara’nın, belki tek “daha iyi” yanı, trafik sorunun olmayışı ama trafik sorununu bile seviyorum İstanbul’un ben :)

Şehir turundan elimde kalan en güzel anı; Kurtuluş Parkı’nda, sular gelir gelmez, az önce sulanmış çimlere yatarak dinlendiğimiz anlar oldu. Mır mır kediler gibi. Bilmem kaçıncı şişe suyumuzu içip, uzanıverdik çimlere. Ağaç gölgesi pek bir hoşumuza gitti.

Kaldığımız evin terası öyle sefalıydı ki, ilk kez yıldızlara bakarak, hamakta sallanarak uyumanın keyfini yaşadık. Beşik gibi. Şehir ışıkları, yıldızlar, karşımızda Ankara Kalesi, eşsiz gece ışıklandırmasıyla Anıtkabir… Hepsinden öte; gece. Karanlıkta tek ses, sallanan hamağın sesi.

Ve dönüş; ulaşımın en ileri teknolojisinden, çok daha ilkeline hızlı bir manevra.

Tren! Müzik gibi sesi, tin tin tin. Sonra yemekli vagon keyfi. Kafayı çıkarınca yüze çarpan rüzgâr, “şimdi biz nerden geçiyoruz” diye sormak gecenin bir saati…

Güzeldi.

Hamiş: Bir de, bu yolculukta bize, Maeve Binchy’nin “Aşk Mutfakta Pişer” kitabı eşlik etti. Yolculuk için, uzun plaj miskinlikleri için ideal, tavsiye olunur.

Fotoğraflar: Ben

omlet

Pazar bugün.

Pazarları seviyorum artık ben. Şimdi içime akan bir sıcaklıkla, Onun mutfakta bir şeyler hazırlamasını izlerken düşünüyorum.

Pazar’ları seviyorum artık. Büyük, uzun Pazar kahvaltılarını. Hafif sabah yürüyüşlerini, sabah mahmurluklarını seviyorum. Saati işe gidilecek bir günmüş gibi kurup, sonra kapatıp uykuya devam etmeyi seviyorum. Zıp diye yatağa atlayan Duman’la telaşsız oynamaya bayılıyorum. O, sofraya yiyeceğimiz kadar reçel, peynir getirerek mutlu oluyor. Bense kocaman peynir dilimleri görmeyi seviyorum, derin bir tabağa kavanozun yarısı kadar reçeli koyarsam seviniyorum.

Pazar günü benim için “Güneş yumurta”ya çıtır ekmek batırıp patlatmanın mutluluğu demek. Harika omletler, zeytinyağı ve domates, sosisler demek. Bütün gün Cnbc-e’deki dizi tekrarlarını izlemek demek. Simpsons’a hastayız, bir de My Name Is Earl’e. Pazar günü, kahvaltıyı Sponge Bob izleyerek yapmak demek. Kocaman kahkahalarla. Bütün bunları yapmazsak, hızla hazırlanmış hafif bir çantayla yola çıkmışız demektir. Kedimiz evde bizi bekliyor demektir.

Pazar gazetelerini de unutmamak lazım, kahvaltı üstü kahvesiyle tembel tembel onları okumak ayrı bir zevk. Her bir köşe yazarını ve bütün ekleri, bütün röportajları. Omleti zıplatıyor şimdi tavada. İlginç bir tarif bulmuş övünüyor.

Diyorum ki, “Bu omlet… şey gibi kokuyor…” yüzüme bakıyor merakla, bir şey söylememi bekliyor…“Mutlu Pazar günü gibi…”

tatil

İstanbul’un üzerinde bir buhar tabakası var sanki. Hareketlerim yavaşladı. Gün boyu su tüketiyorum durmadan, bir de dondurma.

Ben yazı sevmezdim, bu yazı sevdim. İlk haftalar sauna etkisi yaşarken, şimdi artık öğrendim. Çatı katı nasıl havalandırılır, günün hangi saati neresi güneş alır biliyorum. Kitap okuyarak, siesta yaparak geçiyor vaktim güneş tam tepedeyken. Tüm gün şezlongtayım sanki. Öyle bir huzur. Ağaç gölgesi sakinliği, trafik değil ezan sesi mutluluğu. Duman Kız gelip kulağımı ısırmasa, uyanma vaktini anlamayacağım…

Gün dönünce, hafif tarifler, salatalar, yaz tarifleri deniyorum. Buzlu çaylar hazırlıyorum, meyve salataları.

Akşam serininde sahilde yürüyoruz. Bizim gibi, dondurma seven kedimizle beraber. Sonra filmler izliyoruz.

Ben bu yaz, ilk kez kendimi tatilde gibi hissediyorum. Herkes tatil planları yaparken, ben hafta sonu uzaklaşmalarına bile üşeniyorum. Bütün derdi bacağıyla karnının aynı tonda bronzlaşması olan yaz tembellerinden farkım yok.

Ben bu yazı seviyorum.

/

Akşam izlediğimiz filmlerden bir demet:

lallalallalallaaaaaaaaaaaaaaaaaaa


http://happytreefriends.atomfilms.com/index.html

Özellikle; "Eyes Cold Lemonade" izlene!

Dr. Google

Bir mikrodalga fırınım var artık. Kendisi oldukça hassas bir cihaz. Pilav koyarsan mesela, yeni pişmiş gibi çıkabiliyor içinden. Ama yumurta haşlamaya kalkarsan, o yumurta bir molotof kokteyline dönüşebliyor.

Dr. Google’a sorarak, detaylı bir araştırma yaptığımda, kullanma kılavuzunu bile okumama gerek kalmadan, nasıl kullanacağımı öğrendim. Hatta bir takım muzur fikirler bile edindim. Misal, Cd koyup mikrodalgayı çalıştırırsam, mavi bir ışık şovu elde edermişim.

Bunu yaparken, bir an durup düşündüm de, ne çok şeyi Google’dan öğrendim meğer. Bunun artık gerçek insanlarla muhakeme etmekten çok da farklı olduğunu düşünmüyorum, çünkü birçok insanın fikrine, deneyimine, bilginin her türlüsüne ulaşmak mümkün.

Şimdiye kadar, film kritikleri, sanal sergiler, hatta okuduğum okul yüzünden yaptığım araştırmalar… Oturduğum yerden her şeyi takip edebiliyordum sahiden. Hani hakikaten de, “dünya’ya açılan pencere”den farksız.

Derken şimdi “Sararmış bir gömlek nasıl beyazlatılır?” diye bile sorabiliyorum. En güzel yönlerinden biri, gecenin bir yarısı kafaya bir şey takıldığında, hani alerji dökersin de tatlı tatlı kaşınır ya aynen onun gibi bir hisle, merak ettiğim bir şey olduğunda, bir oyuncu ismi, bir kitaptaki karakter, başını hatırlayamadığım bir şarkı… bütün bunları anında çözebilmek.

Google gerçekten, özellikle şu son 3 ay çok işime yaradı. Kafama ne takılsa, telefonla açıp sormaktan farksız bir şekilde öğrenebiliyorum. Domestik sorulara da net cevaplar veriyor.Üstelik bazı soruları, gerçek bir insana sorsanız güler. Ama Google bu konuda çok anlayışlı bir arkadaş. “Soğan doğrarken gözlerim yaşarmasın diye ne yapabilirim?” diyorum, kesinlikle üşenmeden cevap veriyor. Bunu bilmediğim için beni ayıplamıyor, hatta benim gibi bilmeyenler olduğunu da gösterip, kendimi iyi hissetmemi sağlıyor. Ukalalık yapmıyor, “ooo ben senin yaşındayken…” gibi triplere girmiyor.

Ne bileyim, bozuk bir elektronik nasıl tamir edilir, hafta sonu ne yapsak acaba, akşama ne pişirsem, selanik örgü nasıl yapılıyordu, gibi sonsuz soru seçeneğim var.

Dahası aynı soruyu 50 defa sorabiliyorum. “Su bazlı boyayla diğerinin farkı neydi kuzum Google?” diye, bilmem kaçıncı kez soruyorum da, yine de bana aptal demiyor. (Heh he evi boyuyoruz da!)

Ayrıca, yanıtlayamadığı soru yok!

Pazar Yürüyüşünün Ardından

Sabahın ilk saatleri, Salacak…

Rüya gibi.

Ilık bir hava, usul usul esen rüzgâr yüzümüze değerken, sabah mahmuru gözlerle denize baktık.

Bir de gelip geçenlere tabi,

İlk dikkatimi çeken, marka eşofmanlarıyla koşuyormuş gibi yapan, sarı saçlı (çıtır) bayanlar oldu. Hangi saatte uyanıp da, fönlü bir şekilde evden çıkmayı başarabilmişler anlayamadım.

Bunlar zaten formda olduklarından ve bu manzaranın keyfini birlikte çıkaracak biriyle olmadıklarından, amaçları bellidir; enerjik sportif ağabeylerle muhabbet kurmak. Bunlara dikkat etmelisiniz, incecik bir sesleri vardır ve her an ayak bileklerini burkabilir, kendilerini sizin önünüze atabilirler. Ya da, hani hiç de nasıl geçtiğini anlamaz bir edayla, saati sorabilirler. (Ben öyle anı yaşayan biriyim ki, saatten haberim yok…) Bunların bir kısmı, kulağına walkman takar, bir kısmı köpek gezdirir.


Bu kızlar genelde şu tiplere takılırlar; yine kulağında walkmaniyle, Dünyaya aldırmıyormuş da tüm meselesi koşmakmış gibi bakan cool gençlere. Sabah yalnız yürümesinden de bellidir ki, zavallıcık yalnızdır.Çift olarak gezenler de vardır. Bu türlerden kız olan, topuklu pabuç konseptindedir. Birlikte ağır ağır yürümekte, manzarayı izlemektedirler sanki. Kızın elindeki güle, çocuğun elindeki üniversite hazırlık kitaplarına dikkat lütfen :p

Dershane başlamadan buluşmak için, sabahın bu kör saatinde birliktedirler. Kızın ayakları vuracağından, bir banka oturmaları an meselesidir.


Sonra, koşmak için çıkmış “şişman teyzeler güruhu” var. Bu teyzeler, yalnız gezmez, olaya mahallecek katılırlar. Genel çıkış saatleri, “sabah namazından sonra”dır. Nefes nefese hızlı hızlı yürürken, mahalle gündemini de kritik etmekten geri kalmazlar. Burada ilginç olan, siz bir tur atıp döndüğünüzde, onları oturmuş salatalık doğrayarak, pikniğe hazırlanırken görmenizdir. Formda kalmayı başarmış, yalnız, (orta) yaşlı teyzelerse, son derece bakımlı çıkmışlardır yürüyüşe. Onları hafif allıklarından ve beyaz eşofmanlarından tanırsınız.


Bu teyzelerin mukabil ve muadili olan “yaş yetmiş iş bitmemiş” amcalar vardır ki, gülmekten öldürürler insanı. Kollarını iki yana açarak, doğduklarından beri spor yaparmış da, bu üçgen vücutlarını ona borçluymuş gibi yapar, bu yürüyüşü bir atletle yaparak göz zevkinizi bozarlar. Ama bu bakımlı ve şık teyzeler onlara bakmazlar.


Biz de kıyıdaki teknelere bakıp, amcalardan birine nasıl kiralanır sorup, denize açılma hayali kurarak, bu yürüyüş klişelerine kapılmış olduk. Bir de tabi hemen o an, “biz bunu her sabah yapalım” falan da dedik…


Ama hangi gruba giriyorduk biliyor musunuz?

Arada romantik takılan, “deniz hiçbir yerde buradaki gibi değil” diyen, Kız Kulesi'ne bakıp elele yürüyen, yakalamaç oynayan, arada da etraftakileri gözlemleyip kikirdeyen genç çift. Bizi, "tıpkısının aynısı" spor ayakkabılarımızdan ve aynı renk giyimlerimizden tanıyabilirsiniz.


(Öff, çok banaliz biliyorum)

Fotoğraf: Ben

Duman Kız

“İmkansız şey

şiir yazmak

aşıksan eğer

ve yazamamak aylardan nisansa”

Orhan Veli.

Bahar geldi. Mart’ta doğdum ben. Yılın bu zamanı en sevdiğim aylardır. Bahar temizliği yapmak için ideal zamanlar. Çıkıp sahilde yürümek için. Kıştan kalma hüzünleri havalandırmak için. Kedi edinmek için ama en çok…Kediler yerleşik hayatın simgesidir. Çünkü ev nedir bilir kediler. Evin yolunu bulurlar, ne kadar uzağa bırakılırlarsa bırakılsınlar. Geri döner, gelirler. Bir tek kez, bir tek yeri ev bellerler ve hiç unutmazlar. Dahası, bir kediniz varsa, sizin de dönecek bir eviniz var demektir. Evde bekleyeniniz, yolunuzu gözleyeniniz…

Kitaplara en çok yakışan canlıdır onlar. Örgü şişlerine, sallanan sandalyelere, yüksek tavanlı evlere, daktilolara, çatı katlarına… Karakterleri vardır sonra. Muzur ve şakacıdırlar. Karşılıksız sevgiyi bilirler. Dediğim dediktirler. Koyduğunuz yemeği, kendileri isteyince, kendileri istedikleri kadar yer onlar. Terliklerinizi getirecek kadar eğitemezsiniz ama terliğinizin içinde uyuyuverebilirler.

Bir kediye sahip olamazsınız, kedi sizi sahiplenmedikçe.

Ben (Shrek filminde de bize göz kırpan) Çizmeli Kedi’yi, bir de Garfield’ı tanırdım yakından. O da kitaplardan. Oya Baydar’ın “Kedi Mektupları” kitabını okumuştum sonra. Birbirlerinden uzak olan, arkadaş kedilerin, birbirlerine yazdıkları ve insanlara koku bırakarak yolladıkları mektuplardan oluşuyordu. Kedi hayaliyle okumuştum onu da, ama hiç kedim olmadı.

Şimdi, duman renkli bir kedi kız kalbime girdi, evime yerleşti. Uslu bir balık burcu kızı kendisi. Yazı yazarken, film seyrederken, yemek yaparken gelip sokuluyor. Evden ayrılırken arkamdan ağlıyor, gelir gelmez hopluyor ama son derece cool bir ifade takınarak. Ben bu duman kızı çok seviyorum.

“Kedilere benzeyebilseydik keşke. Öyle diyesim geliyor sık sık, bu sonyıllarda. Yaşadıkları anın iyicene farkındalar gibi. Bir şey bekliyorlarsa birdeliğin başında, onları oyalayıp oradan uzaklaştırmak pek güç. Bildikleri biryerde, bildikleri bir iş görülürken, her gün seyrettikleri, kendilerincekatıldıkları (anlayamadığımız, bakarak da bir işe katılınabilirliğidir) o işesanki ilk kez bakacaklarmış gibi, uyuklamakta oldukları yerden kalkmağa üşenmeden gidip seyrederler yapılanları... Uykularının hangi katındalarsa, okatın uykusunu yaşarlar.”

Bilge Karasu

Fotoğraflar: ben