gergedan

Bütün hafta, dikkatlice hafif şeyler yedikten, yavaş yavaş azalan o ağrıları çektikten, en az konuşma ve yutkunma aktivitesi yaptıktan ve ilaçlarımı lüp lüp yuttuktan sonra, nihayet yarın ağzımda beslediğim gergedandan ayrılıyorum.

Tavsiyeler için herkese ve uzun mektubu için M.'ye teşekkür ederim, önerilerinin hepsini not ettim.

La la la la la la..!

öeeeeh!

Düğün şahane, ankara şahane, teras müthiş, anıtkabir ve ankara kalesi manzarası eşliğinde, hakkaten bütün şehir ayaklarının altında muhabbet inanılmaz keyifli, geniş sokaklarda yürümek yürümek, wireless sayesinde ofisle online olabilmek harika, ankara'ya özgü yegane şey; çiftlik dondurması leziz, düğünde ağlamamayı başarmam takdire şayan, sevgilimin en yakın arkadaşının geçirdiği operasyon sonrası yanında olabilmek mutluluk verici. Karasal iklim ne anlama geliyor tecrübe ettim, gece ve gündüz ısı farkını hakkaten anladım. Toz toz toz. Çöl gibi bir şey. Sanki o şehirde ufuk çizgisi yok. Ufuk çizgisi dendiğinde, denizle gökyüzünü anlıyormuşum ben sadece meğer. Rüya gibi güzeldi herşey. Keyiften ölünebilecek haller. :)

Fakat son günümüz sanki bir şaka gibiydi.

Önce benim sol elim şişti, balon oldu. Evet, böyle bir alerjik reaksiyon söz konusu ama neyden kaynaklandığını tam olarak bilemiyorum. Çocukluğumdan beri olur. Ama bu seferki tam bir şölen gibiydi ve saatler sürdü, kaşınma arttıkça arttı ve en son hayatımda ilk defa yüzüğümü bile çıkarmak zorunda kaldım çünkü kırılacak gibi geldi.

Sonra sevgilim tahmin edilemeyecek kadar korkunç bir şekilde üşüttü. Mide, böbrek, kusma, sabahlama şeklinde bir gece geçirdik. Ne kadar kötüydü anlatamam, korkudan ölebilirdim.

Sabaha doğru artık iyileşmişti, ilaçlar, müthiş şifalı bir bal, nane limon desteği... Kahvaltıda, Ankara'ya nazır terasta, güneşe rağmen, hırkayla oturdu ve yediklerini midesinde tutabildi. Sevinçle güleyim derken, gülemediğimi hatta bir şey yemek için bile ağzımı açamadığımı farkettim. Bademciklerim mi ağrıyor, -ki bademciğim yok benim-, kulağıma bile gidiyor ağrısı derken, yok efendim 20lik diş denen meretmiş meğer. Ama nasıl bir şey, kafamı duvara vurmak istiyorum, ağlamak istiyorum, böyle sabırla ifadesiz bir şekilde oturuyorum. Arkadaşımızın ablası hemşire ve kardeşine destek olmak amacıyla orda bulunuyordu ve Pazar günü 5 gibi hep beraber dönecektik. En son öğlen kızcağızın elinde tepsi, bana çorba ve ağrı kesici, sevgilime nane limon, kardeşine pansuman servisi yaptığı bir an vardı ki, kendi halimize gülmeye başladık. Sevgilime kalsa uçakla dönecektik ama ben çok pratiktim, zaten yol 5 saatti, uçağa ne gerek vardı, alandan eve döneceğimiz süreyle otobüs eşit olacaktı, yeni otobüsler zaten çok konforluydu derken, dondurma servisi yapan şirkette yer olmayınca başka bir yerden aldık. Yanımızda bir sürü ilaç desteği. Zor dayanıyorum falan. Oh evim evim diyeceğim. Bir yandan dalga geçiyoruz çünkü gidiş yolculuğumuz ayrı bir komediydi. Neyse, arada 1kadın1erkek izliyoruz, kahkahadan patlıyoruz, çevirilerimin son kontrollerini tamamlıyorum, indirdiğim e-kitapları okuyarak vakit geçiriyorum derken yine ağrı azıttı, ilaç aldım uyumaya çalışırken bir gümbürtüyle uyandım ki, otobüsümüz 2 saattir bulunduğumuz köprü girişinde, öndeki araca toslamış. Hızının 20 km bile olmadığı düşünülürse bu da bir başarı tabii. Hadi bakalım, kabus bitmedi. Orda beklemek, beklemek, beklemek, otobüs teyzelerinin hepsini bir anda ceo kesilmesi, sanki bütün işleri aksayacak gibi telefonlar etmesi, basit bir kaza raporu için şahit arandığında tıss diye bir sessizlik, insanların acayipliğine sinirlenmek ve söylenmek, sonra başka bir araca aktarılmak ve sabaha karşı nihayet eve dönebilmek.

Şu an konuşamıyorum, bşy yemek bile ölüm gibi, ağzımı en fazla yarım santim aralayabiliyorum, sürekli ağrı kesici alıyorum. Doktorumdan az önce döndüm, Cuma günü 11de minik olduğunu düşünmek istediğim bir ameliyatla alınacak diş. Kendisi yapamayacak bir cerrah gerekiyormuş ama orada bulunacak ki bu da oldukça rahatlatıcı. Tedirgin miyim? Evet, oldukça. Korkuyor muyum? Eh, bir miktar. Ama doktor "açık kalp ameliyatı yapcaz hadi" dese o an, "tamam nereye uzanayım?" derdim, öyle bir ağrı. Kafana beton dökmüşler gibi, sinüzitten bile beter bir şey.

Nihayet evdeyiz ya, şükür.

dondurmadelisidenizkızı

S.'ye...

Cânım yârenim,

Şimdi ben çanta hazırlıyorum ya, hani biz ankara’ya geliyoruz ya, içim pır pır, çünkü sen evleniyorsun. Benim biricik sırdaşım, arkadaşım evleniyor. Ve ben, sevdiğim adamla dans edeceğim senin düğününde. Bu mucize değildir de nedir?

Çok mutluyum senin için, ne kadar bilemezsin. Hayatının aşkını bulduğun için. Heyecanına bu denli katıldığım kimse olmamıştı benim. Diyorum ya, ben anlamazdım düğünde, kınada ağlayanları, şimdi böyle ağlaya ağlaya dua ederken senin için anlıyorum.

Az şey mi? Birbirimizi büyüttük biz, öyle değil mi? Ne çok şey paylaştık yıllardır. O denizi olmayan kentin tek güzel yanı sen oldun zihnimde. Biri ankara dedi mi, ilk aklıma gelen. Ta oralardan, beni düşünen, yanımda olan, bazen ablam, bazen küçük kardeşim zannettiğim.

Dilerim, benim kadar mutlu olursun. Daha iyi bir dua bulamıyorum ben. Daha güzelini bilemiyorum. Her gün, “iyi ki” derken. Dilerim, her gün böyle hep artarak, hiç eksilmeden. Aynı adama binlerce defa yeniden âşık olacak sevgiyi bulursun onun gözlerinde, ve âşık edecek sevgiyi, kendi kalbinde dilerim. Benim gibi. Kelimelerin sihrine inanan birinin yapacağını yaptım ben en kısa sürede biliyorsun, kocaman bir tek yastık yaptırmıştım, hala onunla uyuruz. Dilerim, o masallardaki gibi, sonsuza dek mutlu mutlu yaşarsınız ve tek yastıkta kocarsınız. Happily ever after!

Ve dilerim, yıllar boyu, yıldönümlerinde, kutlamalarda, 25inci, 50inci yıllarda, doğumlarda, çocukların (lar?) mezuniyetlerinde, kucağımızda battaniye, takma dişlerle oluncaya dek, ve sonrasında da, dostluğumuz sürer. Böyle sevgiyle, çıkarsız, dostlukla el ele oluruz, yine, şimdiki gibi.

Eminim ne heyecanlısın, midende kelebekler, zıplama isteği bir yanda, sevinçten, bir yandan ağlayıp durma hali. Kolay değil, yaşanabilecek en büyük değişikliğin tedirginliği var ve kavuşma heyecanı. Ne kadar planlı gibi görünse de, aniden:) Hepsi durulacak, güzelleşecek inan bana, hatta sen bunları okurken oldu bile:)

Yavaş yavaş o telaş bitecek, işler rayına oturacak, koşturmacada verdiğin kiloları keyiften ve huzurdan alıvereceksin kısa sürede.

Sonra, uzun kahvaltılar, bitimsiz sabah mahmurlukları, özenli akşam yemekleri, gün içi özlemler, kimsenin bilmediği bir sırrı bilir gibi gülümseme bütün gün yüzünde, yeni bir ev, yepyeni yastıklar, bir yastıkta kocama dileği, kendi tarihini yaratma, kendi geleneklerini oluşturma heyecanı, yemekler, listeler, menüler, her yeni tarifte aya gitmişçesine bir başarı hissi, misafirler, ortak arkadaşlar, meraklı gözler, sonsuz bir kalabalığa karışma isteği, diğer yanda dünyanın sonuna kadar böylece baş başa kalma ve kıyameti böyle elin onun elindeyken karşılama arzusu, battaniye altında izlenen filmler, edinilen ortak hobiler, sırf o seviyor diye eşlik edilen oyunlar, maçlar, sırf sen üzülme diye kötü pişmiş bir yemeğin bile en leziz yemekmiş yenmesi, kütüphaneye eklenmek üzere birlikte seçilen kitaplar, büyüklerin yanında kaçamak öpücükler, gece vakti anlamsız isteklerde bile dışarı fırlayan bir adam, o adamın rahatı için saatlerini harcayan bir sen, hayatı bir diğeri için zevkle kolaylaştırma, öpüşme sarılma molalarıyla taçlanan yürüyüşler, kalbinin artık mutmain oluşu, parmağında taşıdığın bir sahiplik, adının yanında gururla taşıdığın bir soyadı ki sence muhakkak en harikası, görünüşüne, sağlığına şu ana kadar olduğundan çok daha fazla değer verme ve önemseme, nedeni basit; sen bu dünyada biri için “dünya” demeksin artık ve yaşamın ta kendisisin, yolda gördüğün yaşlı çiftlere hayranlık ve sevgiyle bakma, onunla buruşmak ve lavaboda takma dişlerini hayal etme halleri, bildiğin bütün şiirleri yeniden ezberleme, bütün gördüklerine yeniden bakma, “ne olursa olsun evlilik çok başka bir şey” diyenleri nihayet anlama, ve belki en çok anneni, hatta ananeni artık anlama, sakin bir denizde rota kaygısı olmadan yüzme, geminin kaptanına sonsuz güven duyma, dünyanın iki kişilik kaldığı duygusu…

Kim bilir neler hissedeceksin gelinlik üzerindeyken, kim bilir neler geçecek aklından dans ederken, gülümserken, “evet” derken,
bense bunlar olurken, bir köşede bütün iyi dileklerimle seni izleyeceğim, gördüğüm en güzel gelinle gurur duyacağım, çok güleceğim ve çok ağlayacağım biliyorum,
Ama inan bana, karşılaşacakların bunlar gibi sayısız mucize… Yepyeni bir sayfa açılıyor önünde, yepyeni bir gezegene doğru yola çıkıyorsun. Senin evliliğin, yeryüzündeki en güzel evlilik ve sen en mutlu kadın olacaksın.

Kendimden biliyorum ben...
Ve senin bunu hak edecek bir kalbe sahip olduğunu biliyor gökyüzündekiler.

Seni çoooook seviyorum.

hamilelik günlüğü

Geçtiğimiz haftasonuna, bir kaç kitap sığdırdım, bir tanesi de, Ece Arar-Ece'nin Hamilelik Günlüğü'ydü.

Bir kitap bu kadar sürükleyici ve içten nasıl olabilir?

Abartısız, sahici, yalın, sade. Edebiyatçının anne olması mevzunun üstüne bir kitap yazabilecek kibirdeki elifşafak'la kıyaslandığında özellikle, müthiş mütevazi. Bilge bir kahramandan farksız. Ve tek kelimeyle "müjdeleyici" bir kitap. Bu kadar basit işte, abartılacak bir şey yok diyen bir kitap.

Ardından benzer bir kitap daha okudum, sonra benzer bir tane daha. Merak ettim sadece, yo hayır hamile falan değilim. Ama nasıl desem, bir çok ortak özelliğe sahip farklı bir tür gibiler. Çok değişikler. Bir yandan da birbirlerinden oldukça farklı her biri. Hani orta dünyaya sarar, okur da okursunuz ya bir süre. Öyle bir şey. Sırf etrafınızdakileri anlamak için bile okunmalı. Devam kitabı niteliğindeki, Bebeğimin İlk Yılını okumaya başlamadım tabi henüz.

Sevgili yazara, kitabı için, imzaladığı için ve de dünyamda bir pencere daha açtığı için yüzbinmilyon teşekkür ederim.

teknolocik

Yazı eşliğinde dinlenmesi için youtubedan geliyor:

http://www.youtube.com/watch?v=e28f46JX-v0&feature=related

Torrenti daha yeni keşfettim ve direk o napster günlerindeki sevincimi hatırladım. Dial upla bşy indirmenin dayanılmaz yavaşlığı:) İndirdiklerimi dinleyebilmek için, harçlık biriktirip mp3 de çalabilen bir cd player almıştım o yıl, sony, ve o zaman tek bir model vardı bu özelliğe sahip. Okul için araştırma yapmam gerektiğinde, sayfaları açıp sonra bağlantıyı kopartıyor, çevirimdışı okuyordum hepsini, fatura kabarmasın diye. 85 yaşındaki dedeme, okulumu ve nasıl bağlantı kurduğumu anlatmam ne kadar zor olmuştu o dönem. Ha sonra, neydi o telefonun meşgul olma sorunu? Dehşeeet! Ayrı bir hattımız yoktu ve adım çıkmıştı "telefon meşgul yine internette kesin" diye. Ki öyleydim:) O bağlantı sesini hepimiz ezbere biliyorduk. "Düşmek", "kopmak" gibi şeyler vardı hem:)

Ne bileyim düşündükçe gülüyorum, binlerce komik anı sayabiliriz, araç telefonları bile ne kadar mucizevi bir şeydi. Sonra, digital fotoğraf makineleri, sonra ipodlar, sonra neler neleeer! Yani eski oyunları, mario, volfied, bir sürü şey onları düşününce, ki onlar da yine commodorelara göre ileri ben de ancak yetiştiğim kadarını hatırlıyorum, bir de wii'yi düşününce insan şaşırıyor:) Ya da, disketlerle, şimdiki harici hard diskleri, ftp belleklerini yanyana koyunca. O zamanlar aldığımız bilgisayar dergilerinde okuyup "hayal olmalı bu kadarı" dediğimiz şeylerin bile ne kadar ilerisindeyiz.

Ne çok dergiye aboneydim ben mesela, büyük ihtimalle bizim çocuğumuz olduğunda böyle bir alışkanlık artık hiç kalmayacak:) Ne güzel bir alışkanlıktı oysa. İlkokulda her gün sınıfa gazete almaktan sorumlu olurdu birisi, düşünüyorum, bu eve haftasonuları dışında gazete girmedi, neden girsin ki okuyoruz zaten her şeyi saniyeler içinde. "Ayy aynı tadı vermiyor" desek de alışıyoruz, çünkü daha kolay, daha hızlı, daha rahat. Dünyanın çeşitli yerlerinden mektup arkadaşları da olacağını zannetmem çocuğumun, posta kutusuna bakma heyecanı, ülkeler arası minik hediyeler. Ne güzel bir şeydi.

Ben şanslı olduğumuzu düşünüyorum, yaşıtlarımın özellikle, bu geçişi yaşayabildiğimiz için, mektup arkadaşından e-posta'ya geçişi yaşadığımız için hiç değilse. Ama bizden sonrakiler bu tür cici anılardan hiç haberdar olamayacaklar muhtelemen. Kaset, apsyle göndermek, gazete kupürü biriktirmek -çok yapardım-, vhs kiralamak, şehirler arası telefonlardaki santral olayı, telefon jetonu -evet bu süperdi iner babamı arardık falan- anket defteri, walkmenin pili bitmesin diye kasedi kalemle başa sarmak, doğan kardeş, kütüphane üyeliği, telsizler -bunu sevgilim çok anlatır-, polaroid, şarj edilen pil, kumanda olmadığı için evin küçüğünün kanal değiştirmesi gibi birçok şeyi bilmeyecekler. Anlattığımızda da çok eski kafa bulacakları ve bizim de "ama o zamanlar başkaydı" diyeceğimiz kesin:)

Hele kendi işim söz konusu olduğunda, Tanya'nın (üstelik kendisi pek genç) Vhs, beta, daktilo anılarını düşünüyorum da, bugün artık cd'ye bile ihtiyacımız yok:) Birkaç yıl önce, sevgilim, kendi keşfettiği bir sistemle cep telefonundan msne bağlandığında, taaa nerelerde iletişim kurduğumuzda, hatta film izlediğinde herkes şaşırıyordu, "aaa nasıl yapıyorsuuun", şimdi ne kadar normal mesela. Yıllar önce kablosuz internet anlatıldığında hayal gibi geliyordu:) Veya ilerde film arşivi yapmanın anlamsız hale geleceği konuşulduğunda. Taşınırken manevi değeri olanların dışındaki tüm kasetleri attık, üstelik çok da antika değillerdi:)

Şimdi minicik bi' cihazdan, kablosuz internetle bunları yazarken, kimlerle tanışıp hayatıma ne çok şey katarken, ve neredeyse her şeyi, alışveriş, ev bulmak, hatta eşyalarını da almak, seyahat ayarlamaları, hatta az önce fatura ödemeleri, keyif, sohbet, hatta iş ve basit işlerden, hayat kurtarıcı olanlara kadar ve daha düşünemediğim ne çok şeyi internetten yapabilirken, bir kaç yıl sonra neler daha yapabileceğimizi düşünemiyorum. Ama çok merak ediyorum:)

Ben teknolojiyi çok seviyorum. Hoop alışveriş angaryasını ordan halletmeyi. Ne bileyim yemeksepeti mesela bence şahane bir şey:) Çok banelim evet:) Ben teknolojiyi çok seviyorum. Bütün nimetlerinden faydalanmayı da. Yeni oyuncaklara paralar dökmeyi de. Ne bileyim, daktilom hala var ve kullanırım zaman zaman, aldığım eğitimin ardından yine minik minik paraları biriktirerek edindiğim manuel makinemi canon eos'umu, zenit'imi hiç bir şeye değişmem mesela. O başka bir şey. Ama pıt pıt cebimde incecik bir makine hop hop her anıyı kaydediyorum, bu da ayrı şahane bir şey. Hele ki, bizim olduğumuz gibi, hem teknolojisiz yaşayabilecek, gerekirse bir anda vazgeçebilecek kadar ona bağımlı değilseniz şahane. Evet, tamam doğa, ağaçtan meyve toplayalım, organik olalım falan ama, ağacın altında otururken, hooop yazı yazabilirim, bşyler izleyebilirim, gazete okuyabilirim, müzik dinleyebilirim, ki bu bütün yapabileceklerimin içinde en basitleri, illa yeşilliğe bakarak düşüncelere dalmam gerekmiyor.

Üç gündür aralıksız bşyler indiriyorum, oh ne ala, bu torrent olayını ben yeni keşfettim ve çok sevdim.

Bu arada, 1kadın1erkek isimli dizinin bütün bölümlerini buldum, he he he! Gülmekten boğularak izliyorum.

Yaşasın sınırsız internet!

damlasakızı!

Geçtiğimiz haftalardaki yolculuklardan birinin ganimeti, damla sakızı macunu oldu! Kendisini, dilim patlayıncaya kadar yiyebilirim, kavanozun içine düşüp yüzebilirim, yutabilirim. İçine girdiği tatlıyı, kahveyi ayrı bir severim. Sabah aç karnına bir tatlı kaşığı dozuna çekebilmem büyük marifet.

Ve tabiii;

Ondan pek leziz dondurmalar yapmam daaa!

Oh leziz!

080609

Anadolu ateşi şahaneydi, açık havada daha da şahaneydi. Sahiden pek görkemli. Benim müzikli filmlere, oyunlara, müzikallere zaafım var zaten. Dolunay eşliğinde izlemek ayrı bir güzellikti.

Köy düğününe gelmiş hissiyle davranan, konuşan, yürüyen, aralıksız fotoğraf çeken ve alkışlayan izleyiciyi saymazsak. Anlamıyorum ya, özellikle sürekli çekim yapanları. Benim gibi bir anı toplayıcısının anlayamadığı, elbette ki fotoğraf çekmeleri değil, çekme biçimleri ve çektikleri şey. Fotoğrafı geçtim, hareketli görüntüleri ne yapıyorlar, eve gidip izliyorlar mı acaba? İyi de, buraya zaten izlemeye geldin, minicik bir kadraj veya ekrandan bakmak yerine kendi gözlerinle baksan ya, ki zaten artık sayısıztube'da benzer görüntüleri bulmak mümkün?! Gösterinin tadını çıkarmaya mı, görüntü almaya mı geldiklerini anlayamıyorum. Bir de çok mühim bir şey yaparmış, basından falanmış gibi ayağa kalkmaları, bazen sizi engellemeleri de ayrı bir olay.

Değişmeyen bir şeyse, iki haftadır sürekli sorunlarına denk geldiğimiz Beşiktaş belediyesi. Genel olarak izlenimim, zaten hakikaten şişirme bir belediyecilik yaptıkları. Her neyse, geçtiğimiz hafta, şampiyonluk kutlamaları nedeniyle trafiğin tam anlamıyla içine etmesi ve evimize gidecek tek yolu direk kapaması, otobüsleri bile almaması, oluşan kaosu sanki biz sebep olmuşuz gibi "beni ilgilendirmez bana buraya araba girmicek dendi, yassaaaah" tavrıyla düzenlemeye çalışması, "ne haliniz varsa görün" halleri saçma sapandı ve her yerde asılı beşiktaş kutlaması afişi yerine, bu tür sorunları çözmeye çalışması daha mantıklı göründü gözümüze, o sinirle her yerde ismail ünal fotoğrafları görmek de, takdir edersiniz ki pek sempatik değildi.

Bu haftaki mevzuysa şu ki, Turkcell Kuruçeşme Arena'nın zaten yeterince ödediğimiz konserlerine bir de otopark parası ödemek. Mekan süper tamam ama tam çıktığınız nokta bir felaket. Hani cem yılmaz'ın bir esprisi vardır ya, "tam meridyene denk gelmiş olmalıyım ki" şeklinde, aynen öyle bir basitlik. Otopark adı verilen boş engebeli ve kumlu sahada arabanızı bırakmak tam 20 ytl. Rezil olmanın bedeli paha biçilemez. Vale parking elbette ki yok. Ortalama 10-15 dakika, şuraya çek, burdan geç geyiğiyle meşgul ediliyorsunuz bir de ardından, "anahtarı bırak abi çekmemiz gerekebilir" diye seslenen ve arkanızdan "fişinizi alllıııın" diye bağıran adamları aşıp konser alanına ulaşıyorsunuz. Ama bitmiyor, konser çıkışı karman çorman bir ortamda, arabayı ta bilmem nerdeki ambarın en karanlık köşesine çekmiş olmaları, anahtarı dakikalarca bulamamaları da ayrı bir başarı.

Evet, bizim planımız denturlarla gitmekti, istanbul içinde arabaya karşıyız ve çok ihtiyacımız olmadıkça kullanmıyoruz, ama buluşmamız gereken insanlar vardı ve ne yazık ki lanet bi trafik ve otopark mafyasıyla şenlendi gecemiz.

Sonra cumartesi, akşam evden çıkmaca, hoop kızılkayalar, ya ben bayılıyorum bu hamburgere, yürü yürü, karar vereme, sonra yine o mekanda karar kıl, otur ve kalkama, müzikler sanki bizim playlistimizi buraya getirmişiz ya da istek yapıyormuşuz gibi, bir ara johnny be good çalarken kesinlikle zihnimizi okuduklarını hissettik, orada konuşarak, gülüşerek, müziklenerek geçirdik geceyi dört kişi, ta ki sabaha karşı olana dek.

Ve ben,
o şarkı çalarken, bağırarak eşlik ederken, kimse yokken, biz oracıkta dans ederken, saat gece yarısını çoktan geçmişken, aşktan çakır keyif gülerken, o karanlıkta,
bir kez daha aşık oldum sana.