Hıdırellez şenlikleri pek harikaydı.
Herkes neşeli, keyifli, oh ne ala, rengarenk kıyafetler, ışıklı dilekler, çaputlar, her tarafta oynak ritimler, çimler...
Omuzumdaki meleğimle zıp zıp zıpladım ben.
Ağaçta bir dilek vardı ki, bütün gece hatırladıkça koptuk: "Ömer'le evlilik" sonra bir kaç madde daha ve sonra, "ömer'e iş". Ömer otursun evde toto büyütsün, kızcağız ağaçlara yaza dursun iş iş diye, cık cık olmaz ki dedik.
Başka bir detay da, herkes profesyonel fotoğrafçı kesilmiş:) 2 kişiye bir fotoğraf makinesi düşüyordu ve gerçekten kendini gecenin eğlencesine kaptırandan çok fotoğraf çeken vardı. Bazıları acaip eğlenirken, büyük bir çoğunluğun tek yaptığı fotoğraf çekmekti, bu benim en içimde sakladığım, iyi öğrendiğim ve yüksek sesle söylemediğim bir uğraşım olsa da bu davranış biçimini anlayamıyorum. Digitaller, tripodlar... Herkesin bir odası karanlık oda olmalı. Sahi ona da gerek yok ki artık, digital teknoloji. Biz bu tür kayıt işleri eksik bir ülkeyiz, hani çocuklarını mezuniyetini bile kameraya çekme alışkanlığını yeni yeni edinen. Sanırım şimdiki süreçte bunu abartma olayını yaşıyoruz, her şeyi kaydedelim çılgınlığı. Bir kaç yıl önce, kurs esnasında para biriktirerek aldığım, biricik Canon'uma film almayı unuttuğuma önce üzülmüş olsam da, sonra sevindim. Ve sevgilimin nadiren bastığı deklanşörden çıkanlarla yetindim.
Ben dileklere inanırım, dualara, kendimizce icad ettiğimiz törenlere, hatırı sayılır büyüklere, hızıra ve daha nicelerine. Ve özel bir ritüelim vardır ki, yaptığımda bir kez bile geri çevrildiğim olmadı, tam da kullandığım kelimelerle gerçekleşti hayallerim....
Sonra..
Bir elim tüm zamanlar için kalbimdeki ve -ne şanslıyım- yanımdaki dileğimin ta kendisinde, diğer elimde çizdiğim kağıttan uçak, ve hooop suya attım. Öncesinde fotoğraflamayı tabi unutmadım, seneye görüşürüz bayım:)
