Güleryüzlü banka görevlisine hiç rastladınız mı?
Belki vardır ama o da yalnızca reklamlarda oynama işini yapıyor. "Hoşgeldiniz nasıl yardımcı olabilirim?"
Biz şu ana kadar yalnızca bir kere rastladık, fakat o da şehrin karşı kıyısında kaldığı için artık yalnızca telefonla yardımcı olabiliyor bize.
Banka görevlileri; özellikle kadınlar, beş kere aksi! Minik bir sorunuzu mutlaka sizi tersleyerek yanıtlıyorlar. Gözler devriliyor, iç çekiliyor falan. Evet sen atom mühendisisin, ben de sana "ee elektron nasıl dönüyordu" falan diye bir sordum, sinirlenmekte pek haklısın. Onları oturarak çalışmaktan şekil almış bedenlerinden ve içlerinde rahat etmedikleri kesin olan gürültülü topuklu ayakkabılarından tanıyabilirsiniz. Şlak, şlak, şlak!
Somurtuk bir surat, beyin cerrahıymış da, yanlış bir hareketi ölüme yol açarmış gibi bir gerginlik. "Kızdırmayalım yoksa işimizi yapmaz" gibi bir elektrik.
Ve inanılmaz bir yavaşlık... Ah pardon "sistemlerinizde bir yavaşlık var"dır kesin. Tabi tabi, sen sallamıyorsun işini.
Evet siz isterseniz 10, isterseniz 100 işlem yapın aynı maaşı alabiliyor olabilirsiniz, amacınız tamamen mesai doldurmak da olabilir, ama bizlerin vakti gayet kıymetli. Evet, anlamıyorsak aynı şeyi bir kaç kere tekrarlamanız gerekebilir. Hayır, bir şeyi ağzında gevelemek soruya cevap vermek anlamına gelmiyor. Evet, insan ayırd etmeden yardımcı olmak zorundasınız. Hayır, o kadar önemli bir iş yaptığınıza inanmıyorum. Evet, sizin yerinize bu işi yapabilecek bir çok insan var.
Tamam dünyanın gerçekten en sıkıcı işini yapıyorsunuz, ama bir deha gerektirdiğini sanmıyorum ki; bildiğin para saymak:) Gişedeki memur kastettiğim, geniş bir hizmet yelpazesini de kapsamıyor işi. Fatura, hesap hareketleri, döviz vs. Hani bankada üst düzey bir görevli, genel müdür vs değil, ki onlar çoğunlukla daha saygılı oluyorlar zaten.
Mesaileriniz uzun değil, öğle tatillerini geniiiiş geniiiiş kullanıyorsunuz, bir dakika öncesinde biri ölse kılınızı kıpırdatmıyorsunuz, gayet "ben bu işi yapmazsam dünya dönmez" havalarındasınız. Bütün gün somurtacağınız bir işi seçmek sizin suçunuz, benim değil. Ve bu da bahane değil. Gayet güleryüzlü ve neşeli çöpçüler tanıyorum, hoş sohbet kasiyerler, gününüzü iyi geçmesini sebep olacak kadar pozitif esnaflar...
Keşke daha mutlu olacağınızı bir işi seçseydiniz de, hepimiz rahat etseydik. Dahası, iyi ki sizin gibi insanlar, hemşire falan değil!
Ben ümitliyim gerçi. Yok bu insanlardan değil. Şu an zaten, bizim bankada, fatura dahil pek çok işlemi makineler yapıyor. Şanslıyız ki, bu gibilere binde bir işimiz düşüyor. Yine de umutluyum. Bir gün bu somurtuk insanların da yerini tamamen makinelerin alacağı günü iple çekiyorum. Belki o zaman düşünürler, "aa eskiden ne güzel bir işimiz vardı, hiç değilse bir işe yarıyorduk" falan diye.
Eminim işini severek yapan, güler yüzlü, çalışkan olanları da vardır. Eminim. Sadece ben şimdiye dek bir kez rastladım:)
220809
Aşıksınızdır.
Birilerine akıllıca gelmeyen şeyler yaparsınız, hallere bürünürsünüz. Basit ama sizce dünya değerinde şeyler. Sırf bir simidi bölüşmek için, uzun saatler deniz aşmak gibi, yıllar önce okuduğu, artık toplatılmış bir kitabı, kütüphane kütüphane arayıp armağan etmek gibi, bir öpücüğün ardından şaşkınca bakakalmak gibi, nefesi olmadan uyuyamamak gibi, küçük bir şeye birlikte saatlerce gülmek gibi, bir sinema biletini, bir el izini, bir sözcüğü saklamak gibi, ahşaptan müzik kutusu oymak gibi... Binlerce minik şey. Minik elmaslar kadar değerli.
Birileri gıptayla bakar, bilirler çünkü o zehrin tadını. Birilerine de aptalca gelir bunlar. Anlayamazlar. Sahi, aşk ne zaman "akıl" işi oldu ki? Ölçülü, cetvelli, hesaplı ablalar, uzaktan ve tepeden bakar size. Siz kimsenin bilmediği bir sırrı bilmektesinizdir onlara göre. Matematiğe vururlar bütün bunları, sığmaz denklemlere, tek tek hesaplarlar, içinden çıkamazlar. Yanılacağınıza emindirler, ölçüsüz olmanın sizi zarara sokacağına. Aşkın kar-zarar defteri olur mu ki? Çok iyi bilirsiniz ki, anlatsanız, kelimelere dökseniz de sonuç aynı olacak.
Anlayamazlar.
Ancak ve sadece, aşkı tatmışlar anlar sizi.
Gece yarısını geçmiş, pencere kenarında tıkır tıkır yazı yazıyorum, kelimelerle oynuyorum. Sesler duyuyorum, çatal kaşık sesleri, tatlı bir telaşa dair sesler... Ne yapar bu insanlar? Neye sevinirler bu kadar? Bu saatte uyanmak onları neden mutlu eder? Uykunun en tatlı yerinde uyanıp, koca bir aileyi doyuran anne nasıl heyecan duyabilir? O sofraya nasıl keyifle ve neşeyle otururlar peki? Bir dakika önce yerken, bir dakika sonra yemeyi bırakmayı nasıl başarırlar? Bunu nasıl anlar, kabul eder ve uygularlar?
Çayın altını yakmaya gittiğimde bunları düşünüyorum.
Aşıkları anlayamayacak insanlar gibi, onları da hiç bir zaman anlayamayacak olanlar hep var.
Birilerine akıllıca gelmeyen şeyler yaparsınız, hallere bürünürsünüz. Basit ama sizce dünya değerinde şeyler. Sırf bir simidi bölüşmek için, uzun saatler deniz aşmak gibi, yıllar önce okuduğu, artık toplatılmış bir kitabı, kütüphane kütüphane arayıp armağan etmek gibi, bir öpücüğün ardından şaşkınca bakakalmak gibi, nefesi olmadan uyuyamamak gibi, küçük bir şeye birlikte saatlerce gülmek gibi, bir sinema biletini, bir el izini, bir sözcüğü saklamak gibi, ahşaptan müzik kutusu oymak gibi... Binlerce minik şey. Minik elmaslar kadar değerli.
Birileri gıptayla bakar, bilirler çünkü o zehrin tadını. Birilerine de aptalca gelir bunlar. Anlayamazlar. Sahi, aşk ne zaman "akıl" işi oldu ki? Ölçülü, cetvelli, hesaplı ablalar, uzaktan ve tepeden bakar size. Siz kimsenin bilmediği bir sırrı bilmektesinizdir onlara göre. Matematiğe vururlar bütün bunları, sığmaz denklemlere, tek tek hesaplarlar, içinden çıkamazlar. Yanılacağınıza emindirler, ölçüsüz olmanın sizi zarara sokacağına. Aşkın kar-zarar defteri olur mu ki? Çok iyi bilirsiniz ki, anlatsanız, kelimelere dökseniz de sonuç aynı olacak.
Anlayamazlar.
Ancak ve sadece, aşkı tatmışlar anlar sizi.
Gece yarısını geçmiş, pencere kenarında tıkır tıkır yazı yazıyorum, kelimelerle oynuyorum. Sesler duyuyorum, çatal kaşık sesleri, tatlı bir telaşa dair sesler... Ne yapar bu insanlar? Neye sevinirler bu kadar? Bu saatte uyanmak onları neden mutlu eder? Uykunun en tatlı yerinde uyanıp, koca bir aileyi doyuran anne nasıl heyecan duyabilir? O sofraya nasıl keyifle ve neşeyle otururlar peki? Bir dakika önce yerken, bir dakika sonra yemeyi bırakmayı nasıl başarırlar? Bunu nasıl anlar, kabul eder ve uygularlar?
Çayın altını yakmaya gittiğimde bunları düşünüyorum.
Aşıkları anlayamayacak insanlar gibi, onları da hiç bir zaman anlayamayacak olanlar hep var.
200809
* Fringe izliyoruz, evet lost gibi değil, evet zaman zaman bayıyor, evet belli bir "düzen" içerisinde ilerliyor ama yine de fena değil.
Ve sırayla tim burton filmleri, bazıları ilk kez, bazıları yeniden.
* Dün, battaniyemin ilk sıralarında yapılmış bir hata yüzünden ağlayasım geldi. Ama işe yaradı, şöyle ki, o linkten bakarak kendim, tek tek çözdüm ve yeniden başladım. Sanki birden zekam falan açıldı:)))) Ki ben bir ilmek bile sökmemek için yüz takla atabilen biriyim:)
* Sevdiceğimin gün içi mailleri içimi aydınlatıyor.
* Kaslarımda minik minik ağrılar. Kesinlikle işe yarayan bir spora başladım, daha önce sonuç aldığım:
Callanetics!
Ve hop kum saati denizkızıyım!
* Dün çok keyifle okuduğum ve heyacanla linkini paylaştığım bir blog yazısı, herkes okusun: http://puck-robin.blogspot.com/2009/08/buyuklerin-dunyasna-hosgeldiniz.html
* Twitter çok tatlı bir şey.
* Nihayet, bu gece yarısı uyanarak başlayacağımız, bir aylık heyecan.
***Ve salı gecesi süprizi; "insan biraz kendine zaman çalmalı"
Eski şarkılar, albüm kayıtlarından bin kat iyi bir performans, ortak anıları olan melodiler, kahkahalar, keyif sigaraları, ezbere bilinen sözler, yüksek sesle bağır çağır eşlik edilen şarkılar, neşe, son derece cool bir sevgili, son derece zıplak bir ben. kenan doğulu'nun şahane süprizleri, "tutamıyorum zamanı"ya eşlik eden baba, deniz kokusu bulaşan şarkılar... Bir de nolur yılmaz erdoğan, o korkunç aksanıyla, kötü vurgularıyla şiir okumasın, bunu ayrı bir postta inceleyeceğim. Böyle gırtlaktan bir "etme" söz konusu mevlana bile olsa, antipatik ötesi oluyor.
dipnot: Bu arada; kuruçeşme arena'ya giden denturlarda, "konser alanında 10 lira vereceğinize burada alın" diye anons edilerek bira satılmasını hiç bir şey değilse, bayağı bulduğumu eklemeliyim.
* Üç boyutlu fotoğraf çeken bir makine istiyorum, böyle ses falan da olacak, hayır kamera gibi değil, dondurup yeniden yaşamak veya tam olarak birine anlatmak istediğimiz anlar için, hani kelimeler, fotoğraflar yetmez ya, işte öyle.
* Bir şiyir:
gece bitkilerinden
gece bitkilerinden korkuyorum,
hayır geceleri bitkilerden!
gizlenirken vurulmuş ulaklara ağıttır
bana açtığın her telefon.
iki kalp arasındaki en kısa yol:
birbirine uzanmış ve zaman zaman
ancak parmak uçlarıyla değebilen
iki kol.
an ki fiskiyesi sonsuzluğun
keşke yalnız bunun için sevseydim seni.
c.süreya
* Bir de burdan, kendisi beni dürtmese blogumu unutacağım deryik hanım'a açık bir çıkma teklifi.
-gevezelik, boncuklar, nar çiçeği şurubu, kolaj, kumaş makası, örgü, anıt dedikodusu, bol kahkaha, kikirdeme, dertlenme, çok kelime-
nihayet blog!
Mutluyum ben! Ve dahası kuşlar kadar hafiiif...
Hep bir telaş halinden yazamadım ve söyleşi haberi tepede kaldı.
Bütün bir hafta, açıklanamazinsanhalleri vol.1 i bitirdim, sonra tam kafamı dinleme haline geçiyordum, aha vol.2. Ben hakikaten bazı insanları daha doğrusu bazı insan davranışlarını anlamıyorum, anlayamayacağım, anlamak üzerine kafa yormak istemiyorum. Ve belki de kolayı seçiyorum, hooop üzerlerine bir çarpı işareti onları dışarda bırakıyorum.
Kozam kozam benim cici kozam.
Şu sıralar gecelerimiz hep uzuyor, dışardaysak geç geliyoruz, sonra evin tadını çıkarıyoruz, geçen cumartesiyi sabah 6.30'da kapadık hatta. Film, dizi, oyun, vırvır derken yapacak bir sürü şey buluyoruz ve çok fazla birlikte vakit geçiriyoruz. Hiyu! Havalar serinledikçe, akşam keyfine kahveleri de aldık yeniden.
Evde yapacak bşyler istiyordu canım. Zihin dağıtmak için, dinlenmek için. Yani ben maharet abla olmasam da, veya fotoğraflayıp sergilemesem de, cici şeyler boyarım, anahtarlarımızı astığımız baloncuklu bşy, mor bir gazetelik, çeşitli taşlar, şamdanlar, şişeler ilk aklıma gelenler... Hani bazı -aklı başından gitmiş- bloggerlar gibi ayakkabılarımı fotoğraflayıp koymasam da ayakkabı giyiyorum ben, onun gibi:)))
Sonraaa dün, benim en süper bir arkadaşım geldi, muhabbet, kahve, sigara derken, funda'dan gördüğüm ve hastası olduğum şeyi ona sordum. Funda da, daha önceki makarna vakasında olduğu gibi, çok yardımcı oldu, vırvır bütün gerzekçe sorularımı yanıtladı ama dilini bilmiyordum. O deli arkadaşım, bir şeye bakar ve bana anlayacağım dilde tercüme eder, gerekirse resim çizer, gerekirse şablon yapar, gerekirse şarkı söyler, gerekirse en aptalın bile anlayacağı komutlar yazar. Hep "röleve alan bir insan tabi bunu şıp diye çıkarır" dedim durdum:)
Veeee: http://attic24.typepad.com/weblog/neat-ripple-pattern.html
Buna başladım. Elimdeki talimatlara baka baka yapıyorum, alıştım bile artık. Bu kış zilyon tane atkı, bere ve çorap örmek yerine, enerjimi buna vericem. 85 yaşıma geldiğimde, sevdiceğimle yürüyüşten dönmüş, sallanan sandalyede çayımızı içerken, dizlerime örtmeyi planlıyorum. Büyük ihtimalle o zamana yetişir.
Aynı anda her zincirde bir kere "eylül" dicem, üç gün. Ve sonbahar gelecek!
Not: Zevkle okuduğum bloggerların, örneğin; "aslında çok zor" daha çok daha çok yazmasını istiyorum. Bir de şurdaki fotoğraflara bayılıyorum. Bir de o hep yazsın istiyorum, ne olursa olsun. O ise hep neşeli olsun. Bu ise, postlarını ve gevezelik etmeyi çok özlediğim biri:)
Fotoğraf: Gelibolu dönüş yolundan.
pek sevdiğim ayçiçekleri ikindi ışığında boynunu bükmüş.
evdeofis.com
Öylesine, daha doğrusu, sadece kendim için yazdığım bir blog yazımın beğenilmesi.
Sıcacık ve samimi bir yorum.
Mailleşmeler.
Ve hoş bir söyleşi:
Evdeofis.com ekibine; bir süredir takip ettiğim çalışmaları, beğenileri, zerafetleri ve ilgileri için sonsuz teşekkürlerimle...
denizkızı.
1001.
Aşağıdaki sayacın ve benim kırmızı kaplı defterimin söylediğine göre dün 1000. günümüzdü bizim. Bir kısmı aynı çatı altında geçen 1000 gün.
1000 kibrit çöpü, 1000 mutlu sabah, en az 1000 kahkaha, 1000 baloncuk... Dün hep bunu andık, kutladık.
Ve bugün 1001. gün.
Bu sayı bana öncelikle şu hakkı veriyor; hiç değilse her gün en az bir kez söylediğimi(zi) sayarsak, "en az bin kere seni sevdiğimi söyledim" diyebilirim kolaylıkla:)
Dervişlerin 1001 günlük çileleri düşünülürse, yeni bir döneme girdiğimizi düşünebiliriz:) Çömezlik bitti, ağır dersler, alışma süreci bitti, olayın mantığı tamam, bundan sonrası daha olgun daha pişmiş bir dönem ve yepyeni maceralar demektir.
Şaka bir yana, artık dört haneli rakamlardayız, öyleyse dilek; giderek artan ve sonsuza uzayan sıfırlar...
home office
Home office, türkçesiyle, evde ofis, dışarıdan bakıldığında o kadar kolay, hafiiif geliyor ki insanlara.
Oysa hiç de öyle değil.
Öncelikle, pijamalar, ve kahveyle laptopun başına geçerek çalışma hayali sanırım Sex and the City'den miras. Veya ayaklar uzatılmış, laptop kucakta hal. Gerçek hiç öyle değil, en azından benim için. Bir kere, mahmur havadan çıkmak gerektiği için, dinçlik veren kıyafetler, rahat elbiseler, neşeli şeyler seçiyorum. Depresyon hırkasıyla verim alınmaz. Günlük işleri gözden geçirdikten sonra çalışmaya oturuyorum. Çalışmak için ayrılmış bir bölümüm var, ordaysam yaptığım tek şey işim. Bunu da sevdiceğim yaptı, ve yaklaşık 6-7 kez değiştirdik, şimdiki hali en cici ve en verimli hali. Teşekkürler bayım:)
İletişim gerektirdiği için, msn ve gtalk neredeyse her zaman açık, bu telefonun açık olması gibi bir şey, sohbete hazır olmak anlamına gelmiyor. Bunu herkes düşünemeyebiliyor. Ayrıca internet hakikaten hayati bir hal alıyor. İnternet yoksa ofisle iletişim kopuyor ve işler altüst olabiliyor.
"Ay ne güzel hem işini yaparsın, hem evin işleri aksamaz oh kebaaaap" diye düşünenlerin üstüne zıplayasınız geliyor. Yoğun dönemler, ki bu benim için ayın son 10 günü oluyor, mutfağın yerini unutuyorum, uzun saatler mesaiye kalan insanlardan farkım kalmıyor, üstelik bazen bu sonsuz bir döngü halini alıyor, sevgilim gelsin de bir şeyler yiyeyim diye bekliyorum, pizza kutuları üst üste diziliyor ve maraton bitene kadar evde tozlar dans ediyor. Masamdan saatlerce kalkmadığımı biliyorum, saati unuttuğumu, saate bakınca acıktığımı anladığımı.
Deadline'ı olan işler hem çok keyifli hem de bir o kadar zor. Özgürsün ama bu özgürlüğü iyi kullanabilmelisin. Zaman yönetmeyi iyi ayarlaman gerekiyor. Oyalandığın ya da vakit harcadığın günün ertesi, uzun çalışma saatleri anlamına geliyor. İş ve iş dışı zaman arası biraz karışabiliyor. Her boş an "çalışmam gerek" manyaklığı içine girip, baş ağrılarına kapıldığım oldu veya mola vermek için kalktığım arada, makineye çamaşır, akşama yemek, eve temizlik çekidüzen, kendime bakım yaparak kontrolü kaybettiğim de oldu ama bir kaç ay sonra, doğal bir bocalama döneminin ardından, oturdu işler rayına. Sınır çizebilmeyi öğrendikten sonrası kolay. Evin dışında çalışıyormuş gibi bir disiplin ve belirli mesai saatleriyle çalışmak gerekli. Ritmini tutturmak bütün mesele ve hakikaten titizlik göstermek. Bu da belli bir emek gerektiriyor.
Ve belli aralıklarla evden çıkmak… Bu şart çünkü bir süre sonra, ev kolun, bacağın gibi bir şey oluyor, ayrılamaz oluyorsun. Kaplumbağa gibi, gittiğin yere götüresin geliyor. Çıkınca on kere, yok bşyi açık unuttum mu, ah hırsız girer mi triplerine giriyorsun, istemeden.
Ama iyi yönleri daha fazla, bence, ki bu nedenle tercihim bu yönde. Fakat hangisi daha zor derseniz, bu hem değişir hem de aslında evde çalışmak biraz daha zor ama kesinlikle değiyor.
Evin her köşesi ayrı bir keyif, bir sürü değişik çalışma köşeniz olur, bunları sıklıkla değiştirebilirsiniz. Hop burda, hop kapı arkasında:)
Mola anları çok şahanedir, uzun zamandır boyamak istediğin ahşap kutu boyanabilir, hoop atkı bitirilebilir, çiçekleri sulayabilirsin, ne zamandır yarım bırakılmış kitap okunabilir, spora başlanabilir. O vakitsizlikten yapılamayan her şeyin kontrolü elinde. Kendi çalışma saatlerini belirleyebilmek oldukça güzel bir durum. Verimli olmayacağını hissettiğiniz bir günü dışarıda geçirebilir, işleri gece sessizliğine erteleyebilirsiniz.
Giderek minikleşen teknoloji sayesinde, her yer iş yeri. Seyahat engeli sıfır:) Bu bizim için oldukça harika bir durum tabi. Netbooku çantama sığdırdığım müddetçe, her yere kolayca gidebiliyorum sevgilimin peşinden, aklımda işler kalmadan. Pazartesi sendromu yok, hooop "bugün derhal hafta sonu ilan edile!" demem yeterli:)
Beni çok yoran kıyafet sorunu sıfır. Saatler boyu seçmek, karar verememek, sinirlenmek… Oh ne ala! Tamamen mutluluk verici kostümlerle çalışmak gibisi yok. Hiç değilse benim için. Ama bu galiba zevk meselesi, diğerini tercih eden, "evde kapalı kalamam ben"ler de oldukça fazla. Yol, trafik, yetişme, gecikme, mesai, işin bitmemesi, istediğin gibi plan yapamama sorunları da ortadan kalktı, benim için. Yol dediğin nedir ki? Yataktan kalk, 5 adım:)
Müzik zevkim konusunda, uzlaşmaya varmak zorunda değilim. Ofiste ayrılık acısı taşıyan birinin, arabesklerine kulak vermem gerekmiyor, günüme uygun listelerimden her hangi birini dinleyebiliyorum:)
Benim bünyem, özgür oldukça daha verimli olmaya programlı. Kendi halime bırakıldığımda, şahane işler çıkartabiliyorum, müdahale anındaysa, solan bir çiçekten farksızım. Saate bakmadan, çıkış saatine ne kadar kaldı hesaplamadan, "bugün işe gelmemek için neler vermezdim" hissi olmadan, tam kapasite çalışabiliyorum.
Kahveye gelen arkadaşını mola saatine denk getirdiysen ne mutlu sana. Erken kalkmak zaten bir alışkınlığınsa. İlmek ilmek emek vererek ortaya çıkardığınla övünüyorsan. Ve sana her adımda yardımcı olan bir sevgilin varsa.
O zaman bu sıcak yaz günü, şekli ne olursa olsun yaz gününde katlanılmayan bir yol çekmeden, çiçekli elbisenle, rüzgâr perdeleri dansettirken, evdeysen, sevdiğin işi yapıyorsan ve bir de dolapta çilekli dondurman varsa,
çok şanlısın demektir.
Oysa hiç de öyle değil.
Öncelikle, pijamalar, ve kahveyle laptopun başına geçerek çalışma hayali sanırım Sex and the City'den miras. Veya ayaklar uzatılmış, laptop kucakta hal. Gerçek hiç öyle değil, en azından benim için. Bir kere, mahmur havadan çıkmak gerektiği için, dinçlik veren kıyafetler, rahat elbiseler, neşeli şeyler seçiyorum. Depresyon hırkasıyla verim alınmaz. Günlük işleri gözden geçirdikten sonra çalışmaya oturuyorum. Çalışmak için ayrılmış bir bölümüm var, ordaysam yaptığım tek şey işim. Bunu da sevdiceğim yaptı, ve yaklaşık 6-7 kez değiştirdik, şimdiki hali en cici ve en verimli hali. Teşekkürler bayım:)
İletişim gerektirdiği için, msn ve gtalk neredeyse her zaman açık, bu telefonun açık olması gibi bir şey, sohbete hazır olmak anlamına gelmiyor. Bunu herkes düşünemeyebiliyor. Ayrıca internet hakikaten hayati bir hal alıyor. İnternet yoksa ofisle iletişim kopuyor ve işler altüst olabiliyor.
"Ay ne güzel hem işini yaparsın, hem evin işleri aksamaz oh kebaaaap" diye düşünenlerin üstüne zıplayasınız geliyor. Yoğun dönemler, ki bu benim için ayın son 10 günü oluyor, mutfağın yerini unutuyorum, uzun saatler mesaiye kalan insanlardan farkım kalmıyor, üstelik bazen bu sonsuz bir döngü halini alıyor, sevgilim gelsin de bir şeyler yiyeyim diye bekliyorum, pizza kutuları üst üste diziliyor ve maraton bitene kadar evde tozlar dans ediyor. Masamdan saatlerce kalkmadığımı biliyorum, saati unuttuğumu, saate bakınca acıktığımı anladığımı.
Deadline'ı olan işler hem çok keyifli hem de bir o kadar zor. Özgürsün ama bu özgürlüğü iyi kullanabilmelisin. Zaman yönetmeyi iyi ayarlaman gerekiyor. Oyalandığın ya da vakit harcadığın günün ertesi, uzun çalışma saatleri anlamına geliyor. İş ve iş dışı zaman arası biraz karışabiliyor. Her boş an "çalışmam gerek" manyaklığı içine girip, baş ağrılarına kapıldığım oldu veya mola vermek için kalktığım arada, makineye çamaşır, akşama yemek, eve temizlik çekidüzen, kendime bakım yaparak kontrolü kaybettiğim de oldu ama bir kaç ay sonra, doğal bir bocalama döneminin ardından, oturdu işler rayına. Sınır çizebilmeyi öğrendikten sonrası kolay. Evin dışında çalışıyormuş gibi bir disiplin ve belirli mesai saatleriyle çalışmak gerekli. Ritmini tutturmak bütün mesele ve hakikaten titizlik göstermek. Bu da belli bir emek gerektiriyor.
Ve belli aralıklarla evden çıkmak… Bu şart çünkü bir süre sonra, ev kolun, bacağın gibi bir şey oluyor, ayrılamaz oluyorsun. Kaplumbağa gibi, gittiğin yere götüresin geliyor. Çıkınca on kere, yok bşyi açık unuttum mu, ah hırsız girer mi triplerine giriyorsun, istemeden.
Ama iyi yönleri daha fazla, bence, ki bu nedenle tercihim bu yönde. Fakat hangisi daha zor derseniz, bu hem değişir hem de aslında evde çalışmak biraz daha zor ama kesinlikle değiyor.
Evin her köşesi ayrı bir keyif, bir sürü değişik çalışma köşeniz olur, bunları sıklıkla değiştirebilirsiniz. Hop burda, hop kapı arkasında:)
Mola anları çok şahanedir, uzun zamandır boyamak istediğin ahşap kutu boyanabilir, hoop atkı bitirilebilir, çiçekleri sulayabilirsin, ne zamandır yarım bırakılmış kitap okunabilir, spora başlanabilir. O vakitsizlikten yapılamayan her şeyin kontrolü elinde. Kendi çalışma saatlerini belirleyebilmek oldukça güzel bir durum. Verimli olmayacağını hissettiğiniz bir günü dışarıda geçirebilir, işleri gece sessizliğine erteleyebilirsiniz.
Giderek minikleşen teknoloji sayesinde, her yer iş yeri. Seyahat engeli sıfır:) Bu bizim için oldukça harika bir durum tabi. Netbooku çantama sığdırdığım müddetçe, her yere kolayca gidebiliyorum sevgilimin peşinden, aklımda işler kalmadan. Pazartesi sendromu yok, hooop "bugün derhal hafta sonu ilan edile!" demem yeterli:)
Beni çok yoran kıyafet sorunu sıfır. Saatler boyu seçmek, karar verememek, sinirlenmek… Oh ne ala! Tamamen mutluluk verici kostümlerle çalışmak gibisi yok. Hiç değilse benim için. Ama bu galiba zevk meselesi, diğerini tercih eden, "evde kapalı kalamam ben"ler de oldukça fazla. Yol, trafik, yetişme, gecikme, mesai, işin bitmemesi, istediğin gibi plan yapamama sorunları da ortadan kalktı, benim için. Yol dediğin nedir ki? Yataktan kalk, 5 adım:)
Müzik zevkim konusunda, uzlaşmaya varmak zorunda değilim. Ofiste ayrılık acısı taşıyan birinin, arabesklerine kulak vermem gerekmiyor, günüme uygun listelerimden her hangi birini dinleyebiliyorum:)
Benim bünyem, özgür oldukça daha verimli olmaya programlı. Kendi halime bırakıldığımda, şahane işler çıkartabiliyorum, müdahale anındaysa, solan bir çiçekten farksızım. Saate bakmadan, çıkış saatine ne kadar kaldı hesaplamadan, "bugün işe gelmemek için neler vermezdim" hissi olmadan, tam kapasite çalışabiliyorum.
Kahveye gelen arkadaşını mola saatine denk getirdiysen ne mutlu sana. Erken kalkmak zaten bir alışkınlığınsa. İlmek ilmek emek vererek ortaya çıkardığınla övünüyorsan. Ve sana her adımda yardımcı olan bir sevgilin varsa.
O zaman bu sıcak yaz günü, şekli ne olursa olsun yaz gününde katlanılmayan bir yol çekmeden, çiçekli elbisenle, rüzgâr perdeleri dansettirken, evdeysen, sevdiğin işi yapıyorsan ve bir de dolapta çilekli dondurman varsa,
çok şanlısın demektir.