parmak çocuk

Gece müthişti.

Bebekler üçlendi.

Önce üç minik şeydiler, sonra saatler geçtikçe, üç kedi yavrusuna dönüştüler. Bir tane simsiyah, bir tane sarışın, bir tane de sarman.

Benim cesur kızım onları doyurdu, daha şimdiden büyüttü.

Gecenin kahramanı sevdiceğimdi, anneye harika bir yer ayarladı, onu sakinleştirdi, göğsünde uyuttu, sonra doğum saati gelince sakin sakin konuştu, rahat etmesi için yalnız bıraktı ama çağırdıkça gitti, suyunu içirdi, bebekleri kontrol etti...

Doğum bitince, sakinleşti benim kızım, hem dinlendi, hem bebeklerinin tadını çıkardı, gorrrgorrr seslerle...

Hepsi kucak kucağalar şimdi...

İyi ki, bu mucizeye engel olmamışız.

Ben dün gece gördüm ki, kendini doğaya, yaratıcıya teslim ettiğin müddetçe, bir sorun yok.

Yaşanan şey en büyük mucize olan, bir canlıya hayat vermek, içinden bir yaşam çıkarıvermek dahi olsa, sistem öyle müthiş, öyle fevkalede ki, her şey aslında çok kolay. Karmaşıklaştıran biziz.

Aslolan, hep dendiği gibi, kendini suya teslim eden nilüfer gibi bırakıvermek kendini...