Paris, je T'aime'i izledim geçen akşam Digi'de. (Sevgilime bin teşekkür) Film 18 kısa filmden oluşuyor. Sadece Isabel Coixet için izledim diyebilirim ki, kendisini My Life Without Me isimli filmden hatırlayabiliriz. Harika bir kadın yönetmen. Hiç sevmem, mesleklerin başına ekleniveren, kadın sıfatını, kadın yazar, kadın bilmem ne ama, Isabel hanım'ın yönetmenliğindeki filmler bence kadın eli değmişliğiyle farklılaşıyor. O filmde mesela, hikaye tanıdıktır, kanser olan genç kadın, hayatının sonu, çocukları ne olacak falan ama konuyu öyle naif, öyle göze batmayan, öyle altını çizmeden ele alır ki, hafif hafif. Senaryoyu geçtim, kamera hareketlerine, montaja, müdahale etmez gibi dururken yapılan müdahaleler... Doğal, doğal, doğal. Ama kastettiğim, karanlık iç mekanlar ve el kamerasıyla çekilmiş izlenimi verilen film sahneleri değil. Okulda onu bekleyen kız çocuklarını düşündüğü an, çamaşırhanede uyurken, gece boyu onu izleyen adamın sabit kamera ve yumuşacık geçiş efektleriyle onu bekleyişi, liste alıp da yaptığı an, yazdıklarını ekranda izleyişimiz, hastalığını öğrendiği an duyduğumuz o ses ve filmin sonunda gene o ses, kızları için doldurduğu kasetlerde söyledikleri, gibi gibi bir milyon kadınca detay...

Paris, je T'aime ise, süperello bir film kesinlikle... Benim takipçisi olduğum Coixet'in dışında, Godard, Johnny Depp'ten de filmler var ki şahane. Bir de Gerard Depardieu, Natalie Portman da filmden aklınızda kalacak yüzlerden...

İstanbul için benzer projeler, neler neler yapılabilir hayali bile heyecanlandırıcı. Sokaklarda dolaşarak, mini mini hikayelerle... Ah bir kaldırım yapmaktan başımızı kaldırıp, sanat yapabiliyor olsak...

Üstelik ne de yakışır İstanbul'a, zira "İstanbul'u sevmezse gönül, aşkı ne anlar?"