Benim en can arkadaşım, ameliyat oldu.
İçinden bir parçayı aldılar, annesine verdiler.
Böbreğini...

Hepimize acayip bir deneyim yaşattı, bir ders öğretti. Küçük bir kız o, ama içinde gördüğüm en güçlü kadın saklı. Matruşka bebekler gibi. Ama hani sahiden "gözünü bile kırpmadan"... Sahiden kahraman gibi.
Onunla gurur duyuyorum ben, böyle herkese anlatasım geliyor, "benim arkadaşım var yaaa..." diyerek, cesaretine, fedakarlığına ve bunları doğalca yapışına, o ağır ameliyata ve sonrasındaki ağrılara bir tek defa "uf" bile demeyişine hayran oldum. Bizler ondan daha çok korktuk zaman zaman sanırım.
Odasını balonlarla süsledik, hep güldük, neşeyle, harika bir enerjiyle bu zor deneyimi atlattık.
Anne kız dinleniyorlar şimdi, çok mutlular...