Bu gece rüyamda eski evdeydim. Uyandığımda sanki, o evde uyanmış gibiydim. Kalktım, yüzümü yıkarken farkettim yeni evde olduğumu. Hem sevindim, hem özlediğimi hissettim. Sahi ne zaman geldim buraya ben? Zaman su gibi geçiyor. Bazen inanamıyorum, Mart bile yakında, kutlamalar ayı... İçinde yaşarken bile, ilerde anı yapıp anlatacağımızı, özleyeceğimizi bildiğimiz zamanlar... Şimdi orada uyuyor ya, bu kadar yakınımda, birazdan uyandıracağım onu, günaydın sevgilim uyan hadi, yok içimden gelmiyor uyandırmak, keşke böylece kalsak diyorum, şimdide kalabilsek, uyandırmasam onu, bu anı sonsuz yaşasak. Veya o an ölsem, dünyanın en mutlu ölüsü olurum herhalde. Böyle anlardan çok var cebimde. Kalbim duracak diye korkuyorum bazen, böyle çok severken. Olsun, hem "aşktan öldü" derler, yakışır. Hiç görmediğim çocukluğunu özlüyorum sonra, onun çocukluğunu da göreceğimiz bebekleri düşlüyorum hemen ardından. Kendimi "keşke onu ben doğursaydım" diye düşünürken buluyorum, yavaş yavaş deliriyor olmalıyım, karıştırıyorum, babam mı o benim, yoksa ben annesi miyim onun, aynı anda ne çok şeyim o benim, ne çok şeyin yerine birbirimizi koyduk biz. Ve belki bu yüzden diğerleri gibi değiliz, hesaplar yok, kar zarar defteri, alacak verecekler yok...

Sonra ıslıkla çaldığım bir şarkı; -dinlemek için yukarıya bir tık-

Cuma günleri valiz hazırlamak gibi

Cuma günleri seninle ilkbahar gibi

Ellerini alıp dokunmamak gibi

Gözlerini görüp de bakmamak gibi

Hiçbir cumartesi günüm bi türlü yetmedi

Asla cumartesi gece sabahla bitmedi

Ben seninim, gece benim sabah benim

Sen beni hiç düşünme, ben hep böyleyim

Haftanın sonu bi nakarat gibi

Haftanın sonu, hep aynı sözleri

Pazar günleri pazartesi alır beni

Pazar günleri elimdeki balık gibi

Gözlerini görürken ağlamak gibi

Kıymetini giderken anlamak gibi

Haftanın sonu bi nakarat gibi

Haftanın sonu, hep aynı sözleri

Haftanın sonu bi nakarat gibi

Haftanın sonu, hep aynı günleri