senden dahaaa güzeeeel!

Yürüdük, ıslandık, ısındık, kuruduk, güneş çarptı, rüzgar vurdu, yürüdük, yürüdük, yürüdük, yürüdük. Deliler gibi güldük. Güneşte kedi gibi kıvrıldık, kitap okuduk. Açık havada beraber sereserpe çimlerde kitap okumaya bayılıyoruz. Yola çıkarken o kadar yorgun, o kadar uykusuzdum ki, bir an gitmekten vazgeçmeyi bile düşündüm. Gözlerim pörtlek, midem zıp zıp. Ama dinlenmek her zaman uyumak, yatmak değil iyi biliyorum. Farklı bir şey yapmak, bulunduğun yerden uzaklaşmak, yeşil ve mavi görmek daha iyi gelir hep.

Bu yolculuktan, içimde kalan en çok şey su sesi. Ama deniz değil. Göl ve minik akıntılar. Her birinin farklı şarkılar söylediğini bilmezdim ben. Bir minik, yolunu bulup akan derenin tam ortasına kim bilir nasıl yerleşmiş kocaman bi tahta parçasına oturup, tıngır mıngır sallanarak kitap okuduğumuz o an hafifledim, yorgunluklar suyla akıp gitti, yanımda getirdiğim arazlarım suyun yumuşattığı taşlar gibi berrak, suya boynunu büken bitkiler gibi uysal oldu sanki.

Bir teyze vardı sonra. Pembe'ymiş ismi. Pembe de bir başlık vardı başında, kendi örmüş olmalı. Topladığı kuşburnundan verdi bize. Masalını anlattı. 82 yaşında. En küçüğü 9 aylık 3 erkek çocuk yetim kalmış. Onlara bakmış çalışarak, hepsini büyütmüş, hala da çalışıyor. Çalışmayı anlattı, bir yandan ip eğerken. Müthiş neşeli, dinç, yaşam dolu ve çalışkan teyzeydi yolumuza çıkan. 82sinde ama hiç de ölümü beklemeyen. Yürürken hep o teyzeyi düşündüm. "Çok yakışıyorsunuz siz" deyişini bize kikir kikir.

Yapraklara bastık, uygun adım attık, mayıs ışığı gözümüze kaçtı, yağmuru ıslattı, rüzgarı nefes açtı. Şahaneydi.

Yolda bir de şarkı hediye etti bana sevgilim:
http://fizy.com/s/1494ua