eylül bir

Nihayet beklediğim, özlediğim, iple çektiğim mevsim geldi!

Elektrik tellerinden bile daha çok genleşen, uzayan günler bitti. Beyni süngere çeviren uykulardan uyanıldı.

Gökyüzündekiler "eylül 1" şöleni yaptılar sanki. Yağmurlar, rüzgarlar... Takvime bakmadan da anlardım yılın neresinde olduğumuzu. Yaz boyu bugünü bekledim ben, bahar çocuğuyum ben, hatta belki kış, yağmuru, yaprakları, üşümeyi, ürpermeyi severim. Sonbahar hüznü, romantizm falan değil bu. Zaten, mum, şiyir, şarap, loş ışık romantizmi insanı değilim ben:)

Bazıları nasıl yazın, güneş parlarken neşe doluyorsa, işte öyle. Ocak ayında yaşamadığım, "yeniden başlama" coşkusu, yeni kararlar, yeni defterler. İyi bir haber alacakmışım gibi. Bu keyif bende mayıs'a kadar gider... Hani ben leylek olsam, sonbahar olan yerlere göçerdim. Sabah beri, geziyorum evin içinde, dışarı çıksam büyü bozulacak sanki, şarkı söylüyorum, bşyler karalıyorum, okuyorum, zihnimin kırışıklarını düzeltir gibi ütülüyorum, gülüp duruyorum.

Şimdi; sinemaya gitmek var, kestane aramak yollarda, ayaklarımı onunkilerle ısıtmak, ancak tadını bilenlerin anladığı bir mevsimi paylaşmak var, kitaplar, kitaplar, kitaplar, atkılar, kahve, sıcak çikolata, tende yazdan kalan renklerin açılması, üşümek, ellerimi cebine saklamak, dik yakalı kazaklar, en sevdiğim sarı ışık, neşeli hırkalar var... Saatler ileri alınırken, sonbahar sakin ama telaşlanmaya hazırdır.

Kırmızı başlıklı kız olur muyum? Her yıl bir armağanla gelen eylül, bu yıl cebine neleri koymuştur acaba? Acaba ona bir atkı daha örsem mi? Bir kaç çorba tarifi daha eklesem mi deftere? Kaz tüylerini indirsem mi?

Ve dahası; bu yıl ben kendi yaşamımın, hani "daha mutlu olamam" diyebileceğim bir mevsimindeyim...