Kendime vakit ayırabilmek için gösterdiğim gayret inanılmaz. Aslında bu iyi bir şey, çünkü bunu yapmayınca bir noktadan sonra işler kontroldn çıkıyor ve çok sinirli bir insana dönüşüyorum. Çocuklar küvette oynarken maske, peeling falan yapıyorum mesela. Emzirirken telefondan kitap okuyorum. Ve yeni bir şey; sadece kendi sevdiğim yemekleri yapmazdım eskiden, artık yapıyorum. Somonlu makarna mesela. Benim yerimde olmadıkça bilemezsiniz, o bir tabak makarnayı sakince oturup yiyebilmenin anlamını.
Sürekli kaydetmeye çalışıyorum, çocukların yaptıklarını. Kaydedilmeyen her an, her kelime, her anı üzüyor beni. Sanki uçup gidecekmiş gibi. Onların bu hallerini şimdiden özlüyorum.
öhö öhö
Eve geldik şimdi. BüyükPompik boğaz enfeksiyonu geçiriyor. KüçükPompik mütemadiyen mızmız. Doktordan dönüyoruz, çantamızda ilaçlar, ot kök. Birini ana kucağına, diğerini yatağına koyuyorum. BüyükPompik'in elinde bir limon. Onu inceliyor heyecanla. Mızıldamaları devam ederken ıhlamur yapmaya başlıyorum, evet zencefil de buradaymış. Birden ses kesiliyor. Bir bakıyorum uykuya dalmış, her ikisi de.
Öylece zamanın durduğu anlardan biri. Evin dağınıklığı, pişecek yemekler, bugünün aktiviteleri, saçımın karışıklığı önemini kaybediyor. En sevdiğim ışıkta uyuyakalan iki bebek. Benim bebeklerim. Derin nefes alıyorum, yorgunluklarımı unutuveriyorum.
Öylece zamanın durduğu anlardan biri. Evin dağınıklığı, pişecek yemekler, bugünün aktiviteleri, saçımın karışıklığı önemini kaybediyor. En sevdiğim ışıkta uyuyakalan iki bebek. Benim bebeklerim. Derin nefes alıyorum, yorgunluklarımı unutuveriyorum.
oyun toplaşması
Öyle hoş geçiyor ki günler, evde çok sıkıldığımız anlar olsa da, ben bu yılı hep cam kenarında çocuklarla karı izleme halimizle hatırlayacağım. Geçen öğleden sonra başlayan karda, evin ışıklarını kapadık, perdeleri açtık ve sokak lambasında kar seyrettik, mandalina kemirdik. Sonraki güneşli hafta sayesinde, büyüyüp mükemmel bir genç hanım olmuş kuzenimle kahvaltıya gittik çoluk çocuk.
Yine de evdeyiz tabi, sürekli bir şeyler geçiyor zihnimden, herhalde vakit olmayacağıı için. Yapmak istediğim ne çok şey var ve onları yapmak için ne kadar az vakit:) Fena halde bir kitap çevirisine gömülmek istiyorum mesela, kanaviçe yapmak istiyorum çocukların odalarına, girişimci ruhum zıpzıp zıplıyor bir yandan ve tabi bütün bunlarla birlikte günlük telaşlar. Evet bazen yetişemiyorum ama aslında iyi idare ediyorum, sadece hep daha fazlasını istiyorum.
Neyse ki, onlarla bir yere gitmek sıkıntı verici değil, yemeğimi yiyebiliyorum, sohbet edebiliyorum. Havalar biraz sakinleşsin çok eğleneceğiz. Ama böyle kendi cinsinden küçük insanlarla nasıl olacağını merak ediyordum, ki bu hafta oldu ve iyi oldu.
Dün internet anneleri mail grubunda kendiliğinden oluşan oyun grubuna katıldık Pompik1'le. Ev sahipleri inanılmaz sakin. Onları tanımlayacak tek bi kelime seçmem gerekse bu olurdu evet; sakin. Aliş çok tatlı bir insan olmuş, saçları çok güzel, minik minik konuşuyor. Annesi fotoğraflarda göründüğünden çok daha zayıf.
Çok garip bu blog olayı, okuyorsun, konuşuyorsun, paylaşımların var ve bazen sadece o kadarla kalıyor, bazen bir kaç adım ileriye taşınıyor. Ben genelde -blogüstü bir arkadaşım hariç- çekimser kaldım, çünkü hayatıma yeni birilerini dahil etme konusunda hızlı davranamam. Belki de bu daha güzel, zamanla demlenen arkadaşlıklar daha güzel. Ve böylesi de çocuklar için bir oyun grubundan daha samimi. Aynı frekansta olduğun annelerle bir araya gelince, bebekler de anlaşabiliyor.
Kapıdan giriyorsun mesela, ilk kez görüşüyor olmalısın ama pek tanıdık, sıcacık, tereddütsüz oğlanı kucağına verip ayakkabıları çıkarıyorsun ve sarılıveriyorsun. Sonra anne kız içeri giriyorlar, sen onların evlilik hazırlıklarını bile okumuştun, öyle tanıdık. Güzel şeyler.
Oğlum pek eğlendi, hiç arıza çıkarmadı, ortalıkta dolaştı, Aliş'in tamir kutusunu binlerce kez doldurdu, boşalttı, ev sahibi küçük adam çok güzel mızıka çalıyor ve oğluma da teklif etti ama o henüz beceremedi. Sonra Nil Hanım'a marakasını verdi ve onun kitabını kurcaladı. Sanırım onunla epey anlaştı. Oyun şarkısını dinledi. Ablaları inceledi. Bir tanesinden kedili bir kitap aldı ve hala kitapla birlikte miyavlayarak geziyor. Arada yorulup kucağıma geldi.
Tanıştığıma sahiden memnun olduğum annelere ve oyun grubununu cici bebeklerine çok teşekkür ederim. E hadi bir daha ne zaman:)?
Yine de evdeyiz tabi, sürekli bir şeyler geçiyor zihnimden, herhalde vakit olmayacağıı için. Yapmak istediğim ne çok şey var ve onları yapmak için ne kadar az vakit:) Fena halde bir kitap çevirisine gömülmek istiyorum mesela, kanaviçe yapmak istiyorum çocukların odalarına, girişimci ruhum zıpzıp zıplıyor bir yandan ve tabi bütün bunlarla birlikte günlük telaşlar. Evet bazen yetişemiyorum ama aslında iyi idare ediyorum, sadece hep daha fazlasını istiyorum.
Neyse ki, onlarla bir yere gitmek sıkıntı verici değil, yemeğimi yiyebiliyorum, sohbet edebiliyorum. Havalar biraz sakinleşsin çok eğleneceğiz. Ama böyle kendi cinsinden küçük insanlarla nasıl olacağını merak ediyordum, ki bu hafta oldu ve iyi oldu.
Dün internet anneleri mail grubunda kendiliğinden oluşan oyun grubuna katıldık Pompik1'le. Ev sahipleri inanılmaz sakin. Onları tanımlayacak tek bi kelime seçmem gerekse bu olurdu evet; sakin. Aliş çok tatlı bir insan olmuş, saçları çok güzel, minik minik konuşuyor. Annesi fotoğraflarda göründüğünden çok daha zayıf.
Çok garip bu blog olayı, okuyorsun, konuşuyorsun, paylaşımların var ve bazen sadece o kadarla kalıyor, bazen bir kaç adım ileriye taşınıyor. Ben genelde -blogüstü bir arkadaşım hariç- çekimser kaldım, çünkü hayatıma yeni birilerini dahil etme konusunda hızlı davranamam. Belki de bu daha güzel, zamanla demlenen arkadaşlıklar daha güzel. Ve böylesi de çocuklar için bir oyun grubundan daha samimi. Aynı frekansta olduğun annelerle bir araya gelince, bebekler de anlaşabiliyor.
Kapıdan giriyorsun mesela, ilk kez görüşüyor olmalısın ama pek tanıdık, sıcacık, tereddütsüz oğlanı kucağına verip ayakkabıları çıkarıyorsun ve sarılıveriyorsun. Sonra anne kız içeri giriyorlar, sen onların evlilik hazırlıklarını bile okumuştun, öyle tanıdık. Güzel şeyler.
Oğlum pek eğlendi, hiç arıza çıkarmadı, ortalıkta dolaştı, Aliş'in tamir kutusunu binlerce kez doldurdu, boşalttı, ev sahibi küçük adam çok güzel mızıka çalıyor ve oğluma da teklif etti ama o henüz beceremedi. Sonra Nil Hanım'a marakasını verdi ve onun kitabını kurcaladı. Sanırım onunla epey anlaştı. Oyun şarkısını dinledi. Ablaları inceledi. Bir tanesinden kedili bir kitap aldı ve hala kitapla birlikte miyavlayarak geziyor. Arada yorulup kucağıma geldi.
Tanıştığıma sahiden memnun olduğum annelere ve oyun grubununu cici bebeklerine çok teşekkür ederim. E hadi bir daha ne zaman:)?
iyi ki'ler
Yeni yıl sahiden mis geldi. Bir sakinlik, bir güzellik. Akord tam da olmuş gibi.
Ama hani olur ya, insan bütün gün koşturur ve oturunca anlar nasıl yorulduğunu. O an belinin ağrıdığını fark eder örneğin. İşte onun gibi. Pek de oturduğum yok aslında, kastettiğim farklı bir şey. Herşeyi günlük telaşıyla ilerlerken bütün bu huzurun içinde durup hatırladığım kısacık anlar, kırgınlıklarım, endişelerim. Öylece gülerken, yemek yerken, o kısacık anlarda fotoğraf gibi geliyor gözümün önüne. Pıt çıt seslerle. Hafif buğulanıyor camlar ve geçiyor hemen. "İyi ki"ler hep çok fazla. Yoluna unutmadan devam etmek de öyle güzel ki.
Bu arada komik bir sabah yine, büyük kardeş kitapta kedileri gösterip sesini incelterek miyavlıyor, küçük kardeş bizim müzikle dansetmemize bakıp kikirdiyor. O kadar haylaz ki Pompik1, odalarına aldığımız raflara tırmanıyor, duvarın öbür tarafına geçmeye çalışıyor. Pompik2 kendisiyle konuşulduğu müddetçe pek mutlu, evin kendi telaşı onun için yeterli bir eğlence oluyor. Abisinin ısırmak, çekelemek gibi sevgi gösterilerine de alıştı artık, ağlamıyor. Hava kapalı bugün park yok. Öğleden sonra için bir eğlence bulmalıyım. Ben bu iki minik adamın annesi olmayı çok seviyorum, onlara şarkı söylemeyi, oyun oynamayı, popolarını temizlemeyi, hepsini.
Şimdi ikisinin de uyuduğu kısa anlardan, ben biraz kelimeleri kovalayayım.
Ama hani olur ya, insan bütün gün koşturur ve oturunca anlar nasıl yorulduğunu. O an belinin ağrıdığını fark eder örneğin. İşte onun gibi. Pek de oturduğum yok aslında, kastettiğim farklı bir şey. Herşeyi günlük telaşıyla ilerlerken bütün bu huzurun içinde durup hatırladığım kısacık anlar, kırgınlıklarım, endişelerim. Öylece gülerken, yemek yerken, o kısacık anlarda fotoğraf gibi geliyor gözümün önüne. Pıt çıt seslerle. Hafif buğulanıyor camlar ve geçiyor hemen. "İyi ki"ler hep çok fazla. Yoluna unutmadan devam etmek de öyle güzel ki.
Bu arada komik bir sabah yine, büyük kardeş kitapta kedileri gösterip sesini incelterek miyavlıyor, küçük kardeş bizim müzikle dansetmemize bakıp kikirdiyor. O kadar haylaz ki Pompik1, odalarına aldığımız raflara tırmanıyor, duvarın öbür tarafına geçmeye çalışıyor. Pompik2 kendisiyle konuşulduğu müddetçe pek mutlu, evin kendi telaşı onun için yeterli bir eğlence oluyor. Abisinin ısırmak, çekelemek gibi sevgi gösterilerine de alıştı artık, ağlamıyor. Hava kapalı bugün park yok. Öğleden sonra için bir eğlence bulmalıyım. Ben bu iki minik adamın annesi olmayı çok seviyorum, onlara şarkı söylemeyi, oyun oynamayı, popolarını temizlemeyi, hepsini.
Şimdi ikisinin de uyuduğu kısa anlardan, ben biraz kelimeleri kovalayayım.
2012
Dün gece biri sağımda, biri solumda, uykumun arasında sırayla onları yumuştururken, mis kokularını içime çekerken, gelecek yıla nasıl gireceğimizi düşündüm ama hayal bile edemedim. Geçen yıla hastanede girmiştik biz, sahiden oluyor mu nasıl girersen öyle devam eder denen inanç? Çünkü en çok oraya gittik tüm yıl. Neyse unutalım bunları, yeni yıla bir mektup yazdım;
Sevgili 2012;
Kardeşin 2011 zor bir yıldı, ama biz onu hep getirdiği müthiş armağanla hatırlayacağız; Güneş'imiz.
Senden,
Büyük oğluma; daha hızlı adımlar, daha çok neşe, daha çok muzurluk, yeni kelimeler, boya kalemleri, arkadaşlar, şakalar, düşen tırnağın yenisini
Küçük oğluma; büyüme enerjisi, uzun saçlar, pirinç dişler, mutluluk, kemirilecek meyveler, iştah, keyif
Her ikisine de; bol bol oyuncak, hayalgücü, kahkaha, sevgi, şefkat, kardan adam, yaz mevsimi, çiçekler, çakıl taşları, mırnav kediler, uslu köpekler, şarkılar, salatalık, gıdıklanma, çizgi filmler, kartpostallar
Sevgilime; dinçlik, kuvvet, kazanç, severek okuyacağı kitaplar, filmler, yeni kıyafetler
Bana; zaman genişliği, güç, bilgelik, yeni yemek tarifleri, spor yapma isteği, yapmak istediklerim için vakit
Ve hepimize, sağlık, huzur ve aşk getirmeni istiyorum.
Akıllı ve uslu ol, bizi yorma, yıpratma olur mu?
Sevgili 2012;
Kardeşin 2011 zor bir yıldı, ama biz onu hep getirdiği müthiş armağanla hatırlayacağız; Güneş'imiz.
Senden,
Büyük oğluma; daha hızlı adımlar, daha çok neşe, daha çok muzurluk, yeni kelimeler, boya kalemleri, arkadaşlar, şakalar, düşen tırnağın yenisini
Küçük oğluma; büyüme enerjisi, uzun saçlar, pirinç dişler, mutluluk, kemirilecek meyveler, iştah, keyif
Her ikisine de; bol bol oyuncak, hayalgücü, kahkaha, sevgi, şefkat, kardan adam, yaz mevsimi, çiçekler, çakıl taşları, mırnav kediler, uslu köpekler, şarkılar, salatalık, gıdıklanma, çizgi filmler, kartpostallar
Sevgilime; dinçlik, kuvvet, kazanç, severek okuyacağı kitaplar, filmler, yeni kıyafetler
Bana; zaman genişliği, güç, bilgelik, yeni yemek tarifleri, spor yapma isteği, yapmak istediklerim için vakit
Ve hepimize, sağlık, huzur ve aşk getirmeni istiyorum.
Akıllı ve uslu ol, bizi yorma, yıpratma olur mu?
Az Kural, Çok Sevgi
"...Ah sevgili Mürşide Hanım, sevgili babaannem, sizden iki kuşak sonra Türk kadınları arasında mesleklerini, eğitim ve özben-lerini, anne olmaktan daha çok önemseme fırsatı bulan ve bundan utanmayanlar çıktı. Müsterih olun, rahat uyuyun."
Kumral Ada Mavi Tuna/Buket Uzuner
Kedimiz Duman geliyor aklıma sık sık. Doğum yapışı, lohusalık süreci... Evet, bence kediler de lohusa olabiliyor:) Sahiden yorgun ve huysuzdu biraz. Ama onlar etrafta yorum yapan ve anneliğine müdahale eden kimse olmadığı için daha kolay atlatıyor. O ilk halleri hep aklımda; yavrularına sarmaş dolaş oluşu, çok nadir yanımıza gelip biraz dinlenişi, sonra yeniden onlarla kucak kucağa oluşu ve tabi o aslankaplan hali. Yaklaşmamıza izin verişi ama hep gözünün üzerimizde olması. Hiç unutmuyorum bir kere süpürge açtım ve bebekleri korktu diye beni yiyecekti neredeyse.
Kendi anneliğimi onunkine benzetiyorum düşününce. Ve ikinci bebekle katmerlendi, şekillendi iyice. Çok okudum, hala okuyorum, ben kitapların faydasına çok ama çok inanıyorum. Ama beslenme listesi yapmayı bıraktım mesela. Zaman içinde hem kendimin hem bebeklerimin iç güdülerine güvenmeyi öğrendim. İlk bebekte daha gürültülüydü zihnim, şimdi sakinleşti her yer, onları ve kendimi duyabiliyorum. İkisi de yatak ve uyku yerini öğrendiler ama canları istediğinde birlikte uyuyoruz. Hala ağlatarak bir şey öğretmeye inanmıyorum ben. Çaresizlik duygusuyla kendi yatağında uyumayı öğrenmiş bir çocuk durumunu, hangi metod olursa olsun, hiç bir şekilde anlamıyorum. Zorlama hiç bir şeyin insan ruhuna faydalı olduğuna inanmıyorum.
Evet delice bir telaş evde. Bazen zor yetişiyorum, bazen gerçekten bütün kemiklerim ağrıyor. Bazı şeyler aksamıyor mu? Elbette aksıyor. Ama asgari düzeni sağlayabiliyoruz. Onlarla vakit geçirmek ve yemek meselesi öncelikli. Temizlikse; yerden bir şey alıp yutmayacakları ölçüde:)
Ben hala bebeğe anne ve babanın dışında birilerinin bakmasını anlayamıyorum. Tamamen benim düşüncem, benim anneliğim bu tabi. Hayat o kadar kısa ki, bir kaç yıl sonra okul zamanları, arkadaşları derken, bu sarılıp koklaştığımız, uzun uzun uyuduğumuz zamanlar geride kalacak. Belki çok ilkel gelecek ama; "kendim bakmayacaksam niye doğurayım ki?" diye düşünüyorum.
Az kural, çokça sevgi... Aksi şekilde büyütülmüş biri olarak, bunun insanın ruhunda açtığı yaraları görmemem imkansız olurdu. Salon olarak belirlenmiş kısım onlara ait. Karıştıramayacakları hiç bir şey yok. Olumsuzluk eki içeren kelimeler yok. Hayır var sadece, çok net bir hayır, o da prize dokunmak istediğinde, televizyona tırmanmak istediğinde sadece. Ağlatana kadar hayır değil, net bir hayır. Sadece güvenlikleri için kullanılıyor hayır kelimesi. Mesela en sevdiği oyuncaklardan biri; süpürge. "Bununla oynanmaz" demek mantıksız geliyor, çünkü bir nedeni yok. Onun merakı, büyüklerin gereksiz ve sebepsiz kurallarından, evin kirlenmesinden, dağılmasından değerli. Deliler gibi oyun oynuyoruz. Müthiş bir enerji ve keşfetme hali. Ben o "hadi oğlum küpleri dizelim" annesi olamadım, genelde o karar veriyor ve başlıyor, ben katılıyorum. Çocuk dünyası o kadar eşsiz ve sonsuz ki, aslında hiç bir yönlendirmeye ihtiyacı yok bu anlamda. Artık sürekli konuşuyor, konuşuyoruz. Kardeşle birbirlerine bayılıyorlar ve bu beni mutluluktan uçuruyor. Bazen sinirleniyor, ağlıyor, hemen ilgisini dağıtmak doğru gelmiyor, ağlamak istiyorsa ağlıyor, onu anladığımızı hissedince sakinleşiveriyor. Yemek yaparken ayağımın altında geziyor, dolapları boşaltıp dolduruyor, çöpü karıştırmaya kalkamadıkça sorun yok. Blender'ı çalıştırdığımda kikirdiyor mesela, çamaşır makinesine bakakalıyor. Kendi eliyle yiyebildiği her şeyi seviyor. Öğünlerin devamı banyoda son buluyor. Yemeye itiraz ettiğinde üstelemiyorum, bir diğer öğünde telafi ediyor, ya da en geç ertesi gün. Havaya aldırmadan sokağa çıkıyoruz, kestane falan alıyoruz. Sokakta ıvır zıvır yemek ayrı bir eğlence. "Üşümez mi?" diye muhakkak soruluyor, üşümez evet, ya da üşüse dünyanın sonu değil, burnu akar geçer. Açık hava kesinlikle şifalı bir şey. Ben bu üşüme ve aç kalma korkusunu anlamıyorum :) Oyun grubu, oyun ablası çok araştırıp, üzerine düşünüp bir türlü içime sinmeyen bir şey. Parayla sosyalleştirmek tuhaf geliyor. Park var bizim için, yakın arkadaşlarımız var. Onlarla bir araya geliyoruz, birbirlerinin saçını çekmek, oyuncakları değiş tokuş etmek ve kıkırdamak tüm yaptıkları. Sokağa çıktığımızda gördüğümüz insanlarla merhabalaşmaktan ala sosyalleşmek mi olur? Tek tük çeviri bile yapıyorum bazen, mutlu ediyor beni. Slingi hala kullanıyorum, sokakta daima ve bazen de evde sarılıp uyuyoruz. Ben anne olarak gece boyunca onları özlediğime ve sarılmak istediğime göre, onların da buna ihtiyaç duyması bana çok doğal ve normal geliyor. Kocaman yatakta dördümüz uyuyoruz bazı geceler.
İşte böyle.
me and my boyz
Bazı günler yorgunluktan hangi arada uyuyakaldığımı unutuyorum, öylesine bir telaş. Ama çoğu zaman kendi içinde düzenli bir delilik. Zamanı iyi kullanmak diye bir şey olduğuna eminim.
Şu aralar yine o "sanki kasım'a nisan kaçmış" günlerden. Dışarı çıkıyoruz. Kuşlarla simidini paylaşıyor Abi, Kardeş şaşkın şaşkın bakıp bana sokuluyor. Bazen parka gidiyoruz. "Üşümez mi bu?" diyen teyzelere aldırmıyoruz. Kırmızı burun oğluma pek yakışıyor hem. Arkadaşlar ediniyoruz, hatta bu hafta aşıda miniğimle adaş, sadece bir gün büyük ve üst sokakta oturan bir bebekle tanıştık, tam bir süpriz. En sevdiğim arkadaşlarımdan biri yakınıma taşındı, bu en güzel süpriz, benim haşarı oğlum onun prenses kızının saçını falan çekiyor, sonra kucağıma gelip ters takla atmaya çalışırken, küçük hanım kikirdiyor sadece, gülmekten ölüyoruz.
Hala süt sağmanın dünyanın en müthiş icadı olduğuna inanıyorum çünkü mesela bu sayede formül süt kullanmamıza gerek kalmadan dışarı çıkabiliyoruz. Ama bir yandan emzirmek de şahane bir şey. Minik karıncamla birlikte uyuyoruz, çok tatlı bir bebek oldu, o pek minik hallerden gürbüz bir bebek olmaya doğru gidiyor.
Bazı akşamlar çıkıp tek başıma yürüyorum, banka oturup denize bakıyorum, kestane falan yiyorum. Kısa bir süre sadece ben olmak iyi gelir sanıyorum ama uyudukları halde, bir işim olmadığı halde koşarak eve dönüyorum. Bir anda çok özlüyorum evimi, bebeklerimi, sevgilimi.
Öyle güzel geçirdik ki çocuksuz zamanları, şimdi hayatımızın burasında, böyle olmak çok güzel geliyor. Çocukları bırakıp eskisi gibi geç vakitlere dek dışarda olmak, "başbaşa yemek yemek" gibi klişelere hala ve henüz ihtiyaç duymuyoruz. Yapabildiğimiz herşeyi onlarla yapmayı seviyoruz sadece. Bana çocuklu hayatla yaşanan değişim normal ve doğal geliyor. En sevdiğim elbisemdeki kusmuk lekesini seviyorum, yorgunluktan tabanlarımın zonklamasını seviyorum, sevgilimle -evet hala sevgiliyiz- sarılırken koşarak gelen Pompikle üçümüz sarmaş dolaş olmayı seviyorum.
Bu aralar her akşam bir film izliyoruz, tv tamamen çıktı hayatımızdan. İyi de oldu, televizyondaki en bir izlediğim dizi olsa dahi yoruyor, film izlemekse sahiden zihnimi tazeliyor. Parmak uçlarımıza basarak sofra hazırlıyoruz, miniklerin uykuları o saatlerde derinleşiyor, yemek yiyoruz, film izliyoruz bebekler uyuduktan sonra. O film benim için ciddi heyecan, çünkü sevdiceğim seçiyor, getiriyor yüklüyor falan, sanki gerçekten gong sesini bekliyorum öylesine pırpır ediyor içim. Gecede bir kaç film izlediğimiz, pizzaları yuttuğumuz o eski günlerdeki gibi. Film tabi bölünüyor arada bazen, minik mıkırdamalarla.
Film faslı da bitiyor, ben mutfağı ve evi ertesi güne hazırlıyorum, kafamda bir liste sanki tek tek tik atılıyor. Biberonlar yıkanıyor, makinelerden birini çalıştırıyorum, belki ekmek makinesi, belki bulaşık-çamaşır, ertesi gün için birşeyler indiriyorum belki buzluktan ve ardından uyku.
İşte o anlar mükemmel. Yatağa yatıyorum, belki biraz kitap okuyorum, ya da bazen bir kaç dakika öylece durup evi dinliyorum. Ev sessiz, herkes uykuda. Bir günü daha sağlıkla, güzellikle, huzurla bitirmenin sakinliği. Gece kimse yokken denize girmek gibi bir şey. Öyle mutluyum ki o anlar. Dünyanın en mutlu yorgunu. Ve bu duyguyla uyumak ertesi güne tam bir enerjiyle, coşkuyla uyanmama yetiyor.
Şu aralar yine o "sanki kasım'a nisan kaçmış" günlerden. Dışarı çıkıyoruz. Kuşlarla simidini paylaşıyor Abi, Kardeş şaşkın şaşkın bakıp bana sokuluyor. Bazen parka gidiyoruz. "Üşümez mi bu?" diyen teyzelere aldırmıyoruz. Kırmızı burun oğluma pek yakışıyor hem. Arkadaşlar ediniyoruz, hatta bu hafta aşıda miniğimle adaş, sadece bir gün büyük ve üst sokakta oturan bir bebekle tanıştık, tam bir süpriz. En sevdiğim arkadaşlarımdan biri yakınıma taşındı, bu en güzel süpriz, benim haşarı oğlum onun prenses kızının saçını falan çekiyor, sonra kucağıma gelip ters takla atmaya çalışırken, küçük hanım kikirdiyor sadece, gülmekten ölüyoruz.
Hala süt sağmanın dünyanın en müthiş icadı olduğuna inanıyorum çünkü mesela bu sayede formül süt kullanmamıza gerek kalmadan dışarı çıkabiliyoruz. Ama bir yandan emzirmek de şahane bir şey. Minik karıncamla birlikte uyuyoruz, çok tatlı bir bebek oldu, o pek minik hallerden gürbüz bir bebek olmaya doğru gidiyor.
Bazı akşamlar çıkıp tek başıma yürüyorum, banka oturup denize bakıyorum, kestane falan yiyorum. Kısa bir süre sadece ben olmak iyi gelir sanıyorum ama uyudukları halde, bir işim olmadığı halde koşarak eve dönüyorum. Bir anda çok özlüyorum evimi, bebeklerimi, sevgilimi.
Öyle güzel geçirdik ki çocuksuz zamanları, şimdi hayatımızın burasında, böyle olmak çok güzel geliyor. Çocukları bırakıp eskisi gibi geç vakitlere dek dışarda olmak, "başbaşa yemek yemek" gibi klişelere hala ve henüz ihtiyaç duymuyoruz. Yapabildiğimiz herşeyi onlarla yapmayı seviyoruz sadece. Bana çocuklu hayatla yaşanan değişim normal ve doğal geliyor. En sevdiğim elbisemdeki kusmuk lekesini seviyorum, yorgunluktan tabanlarımın zonklamasını seviyorum, sevgilimle -evet hala sevgiliyiz- sarılırken koşarak gelen Pompikle üçümüz sarmaş dolaş olmayı seviyorum.
Bu aralar her akşam bir film izliyoruz, tv tamamen çıktı hayatımızdan. İyi de oldu, televizyondaki en bir izlediğim dizi olsa dahi yoruyor, film izlemekse sahiden zihnimi tazeliyor. Parmak uçlarımıza basarak sofra hazırlıyoruz, miniklerin uykuları o saatlerde derinleşiyor, yemek yiyoruz, film izliyoruz bebekler uyuduktan sonra. O film benim için ciddi heyecan, çünkü sevdiceğim seçiyor, getiriyor yüklüyor falan, sanki gerçekten gong sesini bekliyorum öylesine pırpır ediyor içim. Gecede bir kaç film izlediğimiz, pizzaları yuttuğumuz o eski günlerdeki gibi. Film tabi bölünüyor arada bazen, minik mıkırdamalarla.
Film faslı da bitiyor, ben mutfağı ve evi ertesi güne hazırlıyorum, kafamda bir liste sanki tek tek tik atılıyor. Biberonlar yıkanıyor, makinelerden birini çalıştırıyorum, belki ekmek makinesi, belki bulaşık-çamaşır, ertesi gün için birşeyler indiriyorum belki buzluktan ve ardından uyku.
İşte o anlar mükemmel. Yatağa yatıyorum, belki biraz kitap okuyorum, ya da bazen bir kaç dakika öylece durup evi dinliyorum. Ev sessiz, herkes uykuda. Bir günü daha sağlıkla, güzellikle, huzurla bitirmenin sakinliği. Gece kimse yokken denize girmek gibi bir şey. Öyle mutluyum ki o anlar. Dünyanın en mutlu yorgunu. Ve bu duyguyla uyumak ertesi güne tam bir enerjiyle, coşkuyla uyanmama yetiyor.