crazy about Lush

Ya böyle bir şey yok, kokulaaar, kokulaaar, kokulaaar, nasıl de iştah açıyorlar... Ben ki alerjik bünyeyim, ben bile bayıldım.
Bayıldım bayıldım hastasıyım.
Zaten kullandığım kozmetikler, hep doğal ürünlerdir, bu benim için önemli sahiden.

Bayramdan önceki günlerden biriydi, öylesine gezinirken giriverdik Lush'a sevgilimle. Yok internetten almak yetmez, gidip her bir naneye dokunmalı, -gene de temkin iyi olabilir, dokunulan her şeyi gaza gelip alma olasılığı çok yüksek- tek tek denenmeli, oh hepsine bulaşmalı, karnınız açsa falan dikkat edin amanın yenilesi şeyler var.

Bir dolu şey aldım ve kullandığım süre boyunca acayip memnun kaldım hepsinden. Harika ürünler, muhteşem kokuyorlar ve gerçekten de işe yarıyorlar. Şimdi en çok banyo köpüklerini meraktayım. Acayip hem de.
Body shop haltetmiş, aldığım hiç bir üründen memnun kalmadım, sadece öylesine alınmış kokulu ürünlerini sevdim. Cilt ürünleri falan berbat.

Body Shop sucks, Lush rulez.

Tek sorun, yanılıyorsam düzeltin lütfen ama, neden o koyduğunuz mini kaplar plastik? Hani çevreye duyarlı olma kaygınız var diye soruyorum.

Bu arada, bebeklerim her gün harika pozlar veriyorlar, günden güne büyüyorlar, her anımız kartpostallık, ama sürekli bahsederek burayı anne-bebek bloguna çevirmekten korkuyorum.
Gerçi öyle bir durumda da, ben çok beter abartırım bunu da tahmin etmek zor değil, abartmak benim karakterim:)
- 7 yorum:

kitten




Cillop bir dinlenceydi son günler.
Keyif keyif.

Bebek görmeye gelen bile oldu:) Ellerinde mamalar, tavuklar...
Miniklerimiz biraz daha büyüdü.
İnanılmaz sevimliler, hala gözleri kapalı, biraz ses çıkarıyorlar artık, "mıyk mıyk", annelerinden ayrılmıyorlar. Duman yemek yemek için uzaklaşmışsa birbirlerine bitişiyorlar, altalta üstüste uyuyorlar, birinin ayağı, bir diğerinin kafasında, öyle komikler ki. Şimdiden yüzlerce fotoğraf çektim.

Biz de iyi bakıyoruz, anneyi doyuruyoruz, üşümesinler diye sıcak su tobaları yapıyoruz, sık sık gidip bakıyoruz, rahatlarını sağlamaya çalışıyoruz.
Sevgiyi öyle güzel hissediyorlar ki, şaşıyor insan.
İsim düşünüyoruz şimdi onlara, henüz bulamadık. Siyah olan şimdilik en muzurları sanırım, yüzü rengarenk ve komik, açık renk olansa en nazlıları, memeyi en zor buluyor, en çok o uyuyor, sarmansa, oburiks, en çok o içti süt, şimdiden bir göbeği var.
Biraz daha yakından tanıyınca isimlerini koyacağız.
Bu kış belli ki, bolca kedi tüyü, yün yumağı, oyun, mırlama, pati izi getirecek bize...
- 7 yorum:

parmak çocuk









Gece müthişti.
Bebekler üçlendi.
Önce üç minik şeydiler, sonra saatler geçtikçe, üç kedi yavrusuna dönüştüler. Bir tane simsiyah, bir tane sarışın, bir tane de sarman.
Benim cesur kızım onları doyurdu, daha şimdiden büyüttü.
Gecenin kahramanı sevdiceğimdi, anneye harika bir yer ayarladı, onu sakinleştirdi, göğsünde uyuttu, sonra doğum saati gelince sakin sakin konuştu, rahat etmesi için yalnız bıraktı ama çağırdıkça gitti, suyunu içirdi, bebekleri kontrol etti...

Doğum bitince, sakinleşti benim kızım, hem dinlendi, hem bebeklerinin tadını çıkardı, gorrrgorrr seslerle...

Hepsi kucak kucağalar şimdi...

İyi ki, bu mucizeye engel olmamışız.

Ben dün gece gördüm ki, kendini doğaya, yaratıcıya teslim ettiğin müddetçe, bir sorun yok.

Yaşanan şey en büyük mucize olan, bir canlıya hayat vermek, içinden bir yaşam çıkarıvermek dahi olsa, sistem öyle müthiş, öyle fevkalede ki, her şey aslında çok kolay. Karmaşıklaştıran biziz.
Aslolan, hep dendiği gibi, kendini suya teslim eden nilüfer gibi bırakıvermek kendini...

- 9 yorum:

an itibariyle

İlk bebeğimiz doğdu.
Mucizeden farksız, küçük, tüysüz, gözleri kapalı, ıslak bir şey. Nefes alıyor.
Gün boyu miyavladı kızım, bizi yanına çağırdı, babası sakinleştirdi onu, sevdi, göğsünde uyuttu.

Çok heyecanlıyız, çok da mutlu.
Diğerlerini bekliyoruz şimdi.

Yazarken yine gidip baktım belli etmeden, ilk bebeğini emzirmeye başlamış bile...

Bu sahiden bir mucize.

Tüylerim diken diken, kalbim güp güp.

Anne oldu benim kızım.
- 5 yorum:

Eylül'ün müthiş yağmurları başladı.
En sevdiğim.
Üşümek, ürpermek, gök gürültüsü, bulut, çakıltaşı, pıt pıt, battaniye, hırka...
Bana ne oluyor bilmiyorum şimdilerde, bir ağlamak geliyor, gitmiyor.
Uzun yağmurlar gibi huzurlu, sakin, ama durup durup yeniden.
Sanki Eylül'ün bütün yağmurlarının yerine, yeryüzünün bütün hüzünlerine ağlıyorum.
Bir deniz dolusu, sonra yüzdürmek için içinde kendimi.
Adını bilmediğim çocuklara, henüz izlemediğim filmlerin sonlarına...
Derinde kalmış, yerini benim bile bilmediğim kırgınlıklarımı, acılarımı buluyorum onlara ağlıyorum.
Güzel şeylere, bebeklere, sokak çocuklarına, yemek kokusuna, kedime, sevgilimin yastıkta bıraktığı ize, penceredeki mutlu çiçeklere, şarkılara...
Dokunsalar da ağlıyorum, dokunmasalar da. Kocaman bir kahkaha atıyorsam bile, gözümde yaşlarla.
/
Ufak bir seyahat lazım.
Otobüs, araba, uçak, gemi farketmez.
Bana aldığın harika sırt çantası bir tek, sen ve ben.
Çok uzağa değil hem.
Sadece gitmek için gitmek.
Yollara düşmek için.
- 11 yorum:

çocuk

Kapı çaldı.
Genç bir çocuk, 17 belki, en fazla 18.
İşyerimizin broşürlerini görmüş yerde ve dün kapının önünde dağıtıldığını, elinde bir tanesi çıktı geldi “ben de dağıtabilir miyim?” dedi.
Tutuk, çekingen ama gözler pırıl pırıl...
Yapacağı işin karşılığında söylediğim üç kuruşa öyle bir sevindi ki, milyarları teklif etsem o kadar sevinmezdi sanırım. Daha da az veriyorlarmış, diğer broşürünü dağıttığı yerden.
“Anneme götürürüm akşam yemek yapar” dedi.
Öyle deyince, başka çalışan olup olmadığını sordum evde, evin babasını kastederek.
“Babam uzakta dedi, annemle ayrı” dedi.
Kardeşleri varmış sonra, üç tane.

Giderken, “bütün gün çalıştım abla, bir su alabilir miyim?” diye sordu.
Bir de gofret verdim ona, “bisküvi de istesem ayıp olur mu?” dedi, “Olmaz” dedim, “çalışmış yorulmuşsun, hakkın senin…”

“İnsanlar oruçlu, ayıp olmaz mı dışarıda yesem, burada yesem olur mu bunları” dedi.
Ayıp olmayacağını söyledim ama, yine de içine sinmedi sanırım, oturdu yedi, bir yandan da lafladık..

Nasıl neşeli. Esprili. Yaşam dolu.
Hiç de öyle acıların çocuğu değil. Doğal. Onun doğalı o.
Nasıl çalışmaya hevesli.
Telefonla danışırken, “ne dedi olur dedi mi patron, olmaz derse daha ucuz yaparım” dedi durdu, öyle cömert, öyle gururlu ve çalışkan. Bu kadar minik para miktarlarının, mesele olmayacağını düşünemeyecek kadar temiz. Hiç bozmadım onu, emeğiyle kazandığı paranın büyüklüğüne ve değerine inancını bozmak istemedim.

Sonra gitti, “bir sorun çıkmaz değil mi?” diye birkaç kere daha sorarak.

Teşekkür ederek gitti.
Ağladım ama en çok neye bilmiyorum.

Saflığına, naifliğine mi?
Çocuk olmasına mı?
Yetişkin bildiklerimin çoğundan daha büyük olmasına mı?
Bizler, kredi kartlarından, ödeme günlerinden, son ödeme tarihlerinden, maaşlardan, “çok yoğun” çalışmaktan bahsederken,
Aslında “akşam anneme veririm de yemek yapar” basitliğinin ne kadar gerçek olduğuna mı?
İşe gelmeye üşendiğim zamanlar için kendi halime mi?

Tam söz verdiği saatte geldi sonra, broşürleri almak için. “Geç kalmadım değil mi?” diye sorarak, işini güzelce yaptı, geri döndü, söylediğimden fazla bir şey ödeyince “ama bu fazla değil mi?” diye sordu, “ilk günün bu, bu seferlik böyle olsun çaktırma ;)” deyince, teşekkür etti, pazartesi görüşeceğimizi söyledi, neşeli neşeli gitti.

Hayatın her zaman benimle konuştuğuna inanırım.
Onu düşünüyorum dünden beri ben, gözlerim şişmiş bir halde.





- 9 yorum:

<3





Dün,

hiç sebepsiz, elinde papatyalarla iş yerime çıkıp geldin ya, yüzünde o aşık olduğum gülümsemenle,

yeniden yarattın tüm her şeyi, mevsimi, yağmuru, eylül'ü bile.
ama en çok beni.
zamansız sevgileri seviyorum ben, haftada bir kez sinema, özel günlerde çiçek, doğumgününde hediyeyi değil, çizilmiş ve belirlenmiş, planlanmış halleri değil. görev bilinciyle yapılanları değil.
"birdenbire"yi seviyorum oysa ben, ansız, ansızın, hooop diye. birden öpücük, birden çiçekler...

en sevdiğim çiçekler onlar benim, sonra bir de sarı ışık severim ben, en iyi sen bilirsin bütün hepsini, ve bir tek.
yegane izin gününde, mutfaktaki o nefret edilesi beyaz ışığı, sevdiğim ışıkla değiştiriverdin ya,
hiç de şart değilken.
ben istedim diye, sarı ışık, şimdi, ne güzel değil mi ışıklar, gölgeler, orda durmayı bile seviyorum ben, kitap okumayı, bir şeyler seyretmeyi, fırındakiler ne halde merakla kaçamak bakıp dururken heyecanla, ne çok yakıştı o ışık şimdi...

ben istedim diye, evi digitürkle süprizlemen ayrıca güzeldi, elimde kumanda ne keyif ettim ama, şaşırarak, gülerek, dalga geçerek...
şimdi bunları yazarken bile ağlayasım geliyor biliyor musun? mutluluktan doluyor gözlerim, güzel bir şey görünce ağlarım ya ben bilirsin, kocaman kocaman ışıklı damlalar dolar gözlerime. işte öyle.


- 15 yorum:

aferin





Televizyonsuz, gazetesiz hayat ne kadar da güzelmiş meğer.
İnternetten "seçerek" okumak ne kadar da keyifli.
Bugün bayağıdır kendime uyguladığım sansürü kaldırdım ve haberlere baktım seçmeden, okudum, göz gezdirdim.

Hala şaşırabildiğim için kendime şaşırdım.













- 5 yorum:

gümbede gümbede güm güm

En büyük korkum Ramazan davulcuları. Ama en büyük.
Daha fena bir korku öğesi olabilir mi?
Gecenin karanlığında bir ses "gümbede gümbede". Ne ki bu şimdi?
"Dünya'nın sonu geldi toplanın gidiyoruz" der gibi.

Anlatmam o korkuyu.
Daha yakın bir zamana kadar, yani koca kızken, ama henüz yalnız uyuyorken, cenin şekline girip kulaklarımı tıkadığımı, hatta bazen ağladığımı, yada yüksek sesle şarkı söylediğimi biliyorum.
Geçen gece sevdiceğim "Hadi bir pencereden bak normal adamlar olduğunu gör, belki korkunu yenersin" dedi, korka korka baktım evet ses karanlıklardan, gökyüzünden, yerin yedi kat dibinden gelmiyordu, ama yine de korkumu yenemedim.

Dün gece uykumun arasında, beni sorarlarsa saklamasını, beni bulmalarına izin vermemesini falan mırıldandığımı hatırlıyorum.

Her gece aynı kabus "güm güm güm".

Beni onlardan koruduğun için pek teşekkür ederim.
- 10 yorum:

kıtır kıtır

Sıcak çorbalara illa ki ekmek kıtırı yapıyorum. Öyle çok seviyorum ki.
Harika şeyler çağrıştıyor bana, bayılıyorum.
Yeni yapılmış reçel kokusu gibi.

Mutfaktan gelen kokular, şekillendiriyor o anki keyfi zaman zaman.
Feng Shui'de bile ocak pek önemlidir ya.
Yada iyi bildiğim bir şey hani, gördüğümüz her şeyi bir de görünmeyen karşılığı oluşu gibi.
Mutfak o yüzden pek önemli, pişmek, pişirmek önemli, yediklerimiz önemli, yemek yaparkenki hislerimiz önemli, öfkeyle mutfağa girmemeli en zehirli yiyecekten bile daha tatsız olur her şey. O yüzden hani mutfakta salaş, sofraya otururken şık değil, en sevdiğim halimle giriyorum mutfağa da, en sevdiğim elbisemle.

Kokulara epey taktım bu ara.
Keşfettiğim yeni mumlarıma bayılıyorum. Tart mum bunlar ve harika kokuyorlar. Tam da kafama göre bir şey. Yakıyorsunuz altındaki mum, üstteki tart mum eriyerek evi müthiş kokutuyor. Güzel olan seçenekleri. Kahve, çikolatalı kek, tarçın, elma, bal kabağı gibi kokanı bile var yada "clean cotton" diye bir tane var ki tertemiz ev kokusu direk... Beyaz çiçekler, limon... Bir de lavanta var, en sevdiğim. Birbirine karıştırarak yeni kokular elde edebilir yada yakmak yerine sadece bir çekmeceye koyabilirsiniz güzel kokutmak için.

Sakin geçiyor Eylül.
İzin bitip işe dönüş yapmak şu an en çok memnun olduğum şey olmasa da, daha bir becerebiliyorum artık iş telaşını kapının dışında koyup, eve geçiş yapabilmeyi.

Akşamları kitaplar, kahveler, kekler, mumlar, bazen dondurmalar, gece hafif menüler...

Bu zaman dilimi hiç bitmesin istiyorum.
- 4 yorum: